SESSİZ KONUŞACAĞIM / Yağmur olup akmak isterdim / Usul usul

YAŞAMA BAKIŞ / Su koyduğum kaplar elekmiş meğer / Doldurdum

Sadece canlılar mı ölür, peki ya kitaplar? Kitapların da bir ruhu yok mudur?
Kitap sektörünün ve yayıncılığın zor günler geçirdiği günümüzde, acilen bir şeyler yapılmazsa eğer kitaplar ölecek ve kültür büyük bir darbe görecektir. Kitapların ölmesi demek, toplumun hafızasının ölmesi demektir ki bu da ciddi bir

Bakış açın kadarsın, bakış açımız kadarız unutma!
Ardımızda bıraktığımız ne varsa o kadar yaşamışızdır esasında.
İnsanın kaderini ve sonunu tercihleri belirler.
O hâlde tercih senin.
İster hayrı seç ister şerri.

Bu veda / Ne etten ne de kemikten / Ateşten.

İnsanın şereflisi bünyesinde liyakat taşıyandır.
Kelamın değerlisi ise bünyesinde liyakat barındırandır.

Merhaba özüm! Özünden kaybedenler sadece bir bedenden ibarettirler. Bizler ki yaratılmışların en yücesiyiz.
Unutmayalım ki gün gelecek tüm sesler kesilecek ve biz sadece amellerimizin sesini dinleyeceğiz. En yüce ses vicdanın sesidir o öyle bir sestir ki sessizliği bile sağır eder ve kötü kişileri kendi karanlığına gömer.

Daha önce böyle bir kıyamet / yaşanmadı / Nokta tutulması

Çanakkale deyince ecdadın ruhu nasıl da dile geliyor, emanetini soruyor. Unutmayalım ki onlar ölse de o ruhu hissettiğimiz ölçüde yaşayacaklardır. Bu topraklarda açan her çiçeğin onların şehit bedenlerinden fışkıran şehadet çiçekleri olduğunu unutmadan bu vatana sahip çıkmalıyız.
Selam sana Seyit on başı, selam sana Bigalı Memed

Sen ÇANAKKALE'SİN / Yıl 1915 / İşte o gün devleşti

Meşgalemiz Edebiyat ise eğer sevgiyi ötelemek mümkün müdür?
Aksine eşitlikçi ve bizcil sevgi dolu bir selam, paylaşmaya dair nice nice güzellikler doğurur. Edebiyat da böyledir işte
bambaşka dünyalarla buluşturur.
Edebiyat insanlığa çok önemli bir misyon da yüklüyor peki bunun farkında mıyız? Bu

Ey sevgili, yine sensiz bir gecenin enkazında deli yüreğim / Ve ben yine

Ne olur affet sevdiğim / Bu sana ilk ihanetim /

Samimiyet istiyor insan dili süslü, yüzü sahte gülüşlü, beyni çıkar sürüşlü insanlar görmek istemiyor. Madalyonun diğer tarafından bakacak olursak konuya bu insanlar bize ne olmamız değil ne olmamamız gerektiğini öğretiyor aslında ama yine de ders almıyor, hatalarımızın farkına dahi varamıyoruz.
Bitmiyor ki hiç insanın kendisiyle kavgası

Yeniden sarıldım kendime, yalanları bir bir dizdim geçmişe sonra da sımsıkı sarıldım sevginin kerametine, doğruluğun selametine ve de Allahın azametine.
Kalbim vav, sözlerim elif oldu
Söylesene ey ruhum, söylesene
Kaç yalana esir olduk, bir( 1) gerçeği anlamadan?
Söylesene şimdi.

Sen ey güzel kadın, / Acınla yüreklerimizi deldin / Senin

Kalbimin en orta yerinde bir vaveyla! Bir an sustum, sustum sustum! Çünkü ruhum bedenime, bedenim ellerime geçmiş durumdaydı. Toplum sağırlığı, bilinç körlüğü de adına, ne dersen de işte! Bunlardı beni üzen şeyler. Beş duyu neden yetmiyordu? Ne zaman ki bu kör noktayı yıkacağız işte o günü kadınlar günü

İltifata değil, ardındaki takdir asaletine, eleştiriye değil ardında yatan iyi niyete; her söze değil söyleyene ve bunu neden söylediğine, iyiliğe değil ardındaki insanlığa kısacası iyi niyetli insanlığa bakarız.

Mutlu bir evlilik umarken yok artık daha neler dedirtecek cinsten bir olay ve de son.

İnsanca yaşamak için insanca bir
toplum düzeni gerekir oysa o dönemde insanca yaşamak sadece bir hayaldi