Dumanları kulaçlayan bir eskrimin     
Keskin bakışlarında son bulacak gece

Kağıtlar dağıtılıp eller açıldıktan sonra
Kırık bacaklarını sarmalı masanın

Nasıl bağışlarım kendimi
Hem ben, daha elimi bile göremezken

Nasıl saklanırım senin düşlerinde
Hem ben, hala uyuyamazken

Sen, kendi kalbini koysan kartlara
Ben, kendi kraliçelerimi

Papaz olduğumuz günlerin anısına
Bir tek aslarımızı bıraksak geriye

Daha fazla kimse tutamaz bu masayı
Herkes ellerindekini bırakmalı

Bir tek maça ası kalsa
Yirmi yedi no’lu masada...     

Bak buradan kalkmalıyız artık!
Daha fazla seni suçlayamam.


SUS!

Ellerimdeki delikleri görmezden gelemeyiz
Bilmiyorum ne için feda ettim kendimi?     

Bu masanın İsa’sı olmaktansa
Asların paranoyası olmak yeğdir.

Yüzlerinizi seyredip, sırıtan bir joker
Kılığında geçerken karşı sokağa
Tüm numaralarımı dökeceğim
Bir, iki, üç, dört, beş, altı, yedi, sekiz, dokuz ve on ve vale ve kız ve papaz ve as...