canımı yakan tüm güller kanımın rengiyle açar
fecrin alevden ışıkları yüreğimin duvarını yalar
içimde birikir kül duman gözlerim yaş dolar
ağlama deme bana yar sevmek beni parçalar
öyle yalnızlık ki bu gözyaşları kurur nehirlerin
kum üzerinde iskelete benzerken sandallar
sana ulaşmak başka bir zamana kalır ey yar

baharı göremeyen sonbahara razıdır unutma
yaprakların döküldüğü anlarda gel bari bana
üstümü örtmeden beyaz güvercin gibi karlar
göçmen kuşlar gitmeden yalnızlık avlusundan
ne olur yar omzuma konsun o beyaz yüzün
saçların değsin hiç taranmamış gönül telime
son kez sıcaklığını alarak gireyim mezara
belki bir kez daha sımsıcak bir canla ve başla
sarılamam sana üstümü örterken topraklar

aşkının şulesidir alevden o bakışların ey yar
canımı yakarken gözlerin bir daha bana bak
bakışlarından bakışlarıma aksın kızgın lavlar
içimde biriksin kül duman yangın yangın var
ateşin beni yakarken öpeyim seni durmadan
son defa sıcaklığını alarak gireyim mezara
sana ulaşmak başka zamana kalmadan yar