Serumu çıkartan hemşirenin arkasından gülümseyerek günaydın dileyen Sevşan, harika bir güne başlıyor gibi koltuğunda gerindi. Hemşire de daha çok ortaya söylüyormuş gibi metalik bir sesle günaydın, diyerek karşılık verdi. Odadakilerden birkaçı inildeyerek karşılık verdi. Orospu çucukları, diye mırıldanarak selamladım odadakileri. Hemşire elindeki serum torbası ve hortumunu çok önemli bir şey taşıyormuş gibi titizlikle parmak uçlarında tuttu. Küfrüme kayıtsız kaldı. Kırıtarak ve terliklerini yere sürterek odadan çıktı.

“Hemşirelere oldum olası gıcık oluyorum.” dedim.

“Neden? Güzel kadındı.”

“Siktirsin... her boku biliyorlar.”

“Tersinden mi kalktın.”

“Uyumadım, gece Muazzez buradaydı.”

Sustu. Gözlerini önce kaçırdı sonra dışarı baktı. Ara ara omuzları sarsılıyordu. Ağlıyor olmasını umursamadım; benim söylediğim sözlerle bir ilgisi olamazdı. Ona göre Muazzez hayal ürünüydü. Birilerinin ağlamaları kolay kolay umurumda olmuyor. Fakat ne zaman ki o gözyaşlarına sebep olduğumu farketsem, işte o an kendimi çıldırasıya çaresiz hissediyorum. Sanki birisi ellerimi ve ayaklarımı kıpırdamayacak şekilde sabitlemiş gibi nefessiz kalıyorum. Neden ağladığını sorup sormamayı düşündüm ama içimden bir ses sormamamı, çünkü altından benimle ilgili bir şeyin çıkacağını söyledi. Sormadım. Yüzünü görmeyeceğim şekilde dönerek odadan çıktı.

Doğrulmaya çalıştım. Ellerimle yatağa bastırarak gövdemi doğrultup ayaklarımı yataktan salladım. Tansiyonum düştü. Biraz daha oturup yataktan kalktım. Kapıdan çıkmak üzreyken içeri giren doktor hemşire ve hasta bakıcıyla gözgöze geldik. Sevşan arkalarındaydı. Yatağa yatmamın uygun olacağını söyledi doktor. Çişimi yatağa yapmamın çok da uygun olmayacağını söyledim. Sevşan ve hasta bakıcının nezaretinde tuvalete gittim.

Geri döndüğümde odada diğer hastalarla ilgileniyorlardı. Beni görünce elindeki sekreterliği ilgilendiği hastanın yatağının ayakucuna bıraktı. Bana döndü.

“Chao Bey, sizi bir de psikiyatri servisindeki arkadaşımın görmesini istiyorum. Bizimle işiniz kalmadı, kendisiyle görüştük. Sizi bekliyor. Sevşan Hanım'da sizinle gelecek.”

Cümleler, bu görüşmeyi yapma konusunda zorlayıcı olduğu kadar kibardı da. Psikiyatrlarla görüşmeyi sevmiyordum. Yüzlerindeki nötr ifadede rahatsız edici bir yan vardı. Beni okuyanların yüz ifadelerini görmüyordum. Bu yüzden onlara anlatmak çoğu zaman daha kolaydı. İster istemez peki, dedim. Sevşan gülümsedi ve gözünün altında kalan son yaş damlasını sildi. Elinde elbiselerimin bulunduğu poşedi bana uzattı. Odadan çıktılar. Diğer hastaların yanında giyinirken Sevşan odaya geri girdi. Vücudumdaki dayak izlerini saklamaya çalıştım. Gözlerini üzerimden almıyordu. Utandım. Hızla giyindim. Odaya ve yatağa bir şey unutup unutmadığımı kontrol etmek için göz attım. Beyaz örtünün üzerinde kıvrılmış beyaz bir kurt duruyordu. Onu aldım ve ağzıma attım. Dişlerimin arasında ezdim ve yuttum. Muazzez'in Soft'undan bir parçanın kanıma karıştığı hissi beni Muazzez'e yaklaştırdı. Sevşan ne yaptığımı anlamadan baktı. Odadan çıktık.

* * *

Muazzez'i anlattım. İçki tükettiğimi, Muazzez'i, çocukluğumu, Muazzez'i, çok tercih edilmeyen bir yazar olduğumu, Muazzez'i, bazen ölmek istediğimi ama Muazzez için hayatta kaldığımı, Muazzez'le birlikte iyi bir şair olduğumu düşündüğümüzü...

“En çok ne zamanlar karşılaşıyorsun Muazzez'le?”

“Ne demek bu?”

“Yani en çok ne zamanlar görüşüyorsunuz?”

“Hayır hayır... bu değil.”

“...”

“Muazzez gerçek. Buradan daha gerçek...” Bağırıyordum. Hasta bakıcılar, hemşire ve kapıda bekleyen Sevşan odaya girdi. Bana bir iğne yapıldı. Kollarıma girdiler. Sevşan'la gözgöze geldiğimizde ona orospu diye bağıracak gücüm halâ vardı. Gözlerini sildi.