Aþk ile Düþ Arasýnda

Uzak geçmiþte, Düþlerin Otaðý kurulmuþtu,
Yaþlý bir Kaðan, düþlere dalmýþtý, derinlere,
Öylece düþünüyordu, varlýðýn gizemini içinde,
Sayýklýyordu hiç duymadýðý, bilmediði sözcükleri,
Aþk ile Düþ arasýnda bir gerçek arýyordu sessizce,
Yörüngeler buluyordu, kendisi de yükseliyordu,
Git gide yaklaþýyordu uzaklýklara, mesâfelerden öte,
Uyanýyordu düþlerin kapýlarýný açan periler, sevgiyle,
Lâcivertten turkuaza dönen renkleri seyredalýyordu,
Alâîmisâmâ rengârenk dönüþüyordu sonsuluða delice,
Gözleri nemleniyordu kimi zaman, ýþýldýyordu gözyaþlarý,
Yýllarýn aðarttýðý sakallarýnda geçmiþin izleri vardý sanki
Saçlarý uzundu Bilge’nin, rüzgârla savrulurdu hayalleri,
Saf sevginin huzuruyla yaþayan ve hep bunu anlatan kalbi,
Hýzlanýyordu kimi zaman, çýrpýnýyordu uçamayan kelebek gibi,
Taþlara yazýyordu bu þiiri, yüreðindeki sevda ile düþlüyordu,
Gözleri yavaþça kapandý ve sonsuzluðu býraktý geriye, düþlerini!

Mustafa Kemal Ýzgi