Kaptansız Seyir

Seyir hâlindeydi gemi,
Kaptan derin uykudaydı,
İki martı yelkenlere konmuştu,
Rüzgâr yankılanmaktaydı...

Kapıldım seyir âlemine duyguların,
Yasladım hayallerimi demirlere,
Tutundum gökyüzüne, düşmemek için,
Derin bir ayaz sahnelenmekteydi...

Seni aradı gözlerim, ufukla gökyüzü arasındaki çizgide,
Gözlerinin seyir defterine yazdım sevginin duygularını,
Sayfalar uçuştu, cümleler karıştı yüreğim dalgalandı,
Gemi ileriyordu ve kaptan uyukluyordu hâlâ...

Rüyasıydı bu kaptanın yüreğinden taşan,
Defter de düşündeki hayalindeydi aslında,
Yazıyordu ve düşlüyordu bu şiiri, yaşıyordu,
Her şeye rağmen umutluydu denizlerde...

Uyandığında sevdiği yoktu yanında,
Etrafına baktı, arandı ve yıkıldı iskeleye,
Defterini, şiirlerini bulamıyordu, ağladı,
Dualar etti, yakarışı sonsuz oldu kaptanın...

Yağmur hızlandı, yıldızlar göründü bulutların arasından,
Gemi seyrine devam ederken, bir ışık hüzmesi görüldü,
Gittikçe gemiye doğru yaklaşıyordu, kaptan şaşkındı,
Işık güverteye yaklaştı, yaklaştı ve zemine indi...

Kaptan inanamadı gördüklerine, rüyasındaki defteri,
Kaptan’ın Sihirli Defteri gerçeğe dönüşmüştü ansızın,
Sevinçle aldı defteri ve okumaya başladı yazdıklarını,
Yankı, sahne ve uyku aynı öykünün içerisinde yaşıyordu...

Mustafa Kemal İzgi