- Öðretmenim Van’da kar yaðýyor?

- Yaðýyor Yunus.

- Burada niye yaðmýyor?

Sustu. Önündeki kaðýdý hýzla boyamaya devam etti.

- Burasý mý güzel Van’mý?

- Bura.

Kafasýný kaldýrmadan sorulara umarsýz bakýþlarla cevap veriyordu çocuk.

- Ama Van’da kar yaðýyor Yunus?

- Kar güzel. Ama çocuklar ölüyor…

Sustular.

Zil çaldýðýnda yarýlmýþ, küçük avuç içleriyle toparladý, öðretmenin verdiði boyalarýný.

- Sen de gelecen?

“Evet” dercesine baþýný salladý öðretmen.

Otobüs caddelerin kararan yol çizgilerinin üzerinde ilerliyordu.

Kafasýný cama yaslamýþ, buðuyu elleriyle karýþtýrýyordu.

- Ne çiziyorsun Yunus?

Yere deðdiremediði ayaklarýný ön koltuða doðru uzattý. Kömür karasý gözleri parýldadý birden:

- Aðaç çiziyorum.

- Çok mu seviyorsun aðaçlarý?

Gülümsedi.

- Bu bizim bahçenin aðacý öðretmenim.

Adam istemsiz bir gülücük attý.

Caddeler hýnca hýnç doluydu.

Egzoz dumanlarý havaya karýþýrken, insanlar kaldýrýmlarda ellerinde ünlü markalarýn torbalarý, deri çantalarýyla bekleþiyor, koþuþturuyor, yürüyordu.

Vitrinler ýþýltýlý bir akþamüstüne hazýrlanýyor, lüks otomobiller yavaþ ritimlerle tekerleklerini çeviriyor, adým adým ilerleyen trafikte sürücüleri ordan oraya bakýnýyordu.

- Yine olaylar varmýþ, yol kapalý.

Þoför yanýnda ayakta duran adamla konuþuyordu.

Arkasýndaki permalý kadýn öfkeyle þalýný düzeltti.

- Nevruz’muþ. Gidip kendi þehirlerinde ne yapýyorlarsa yapsýnlar.

Ayaktaki adam döndü, baktý:

- Her gün baþka bir þey. Nevruz bahane.

Uzakta bir yerlerde siyah dumanlar göründü. Otobüs hýzlandý. Birkaç ýþýk geçti.

Çocuk düþlerini zihninde resmediyordu Yunus. Alacalý ýþýklara dalýyordu gözleri. Siyahlýk aydýnlanýyordu sanki.

- Sizin aðaç var?

Öðretmen sað yanaðýný çekerek gülümsedi:

- Var Yunus.

- Nerde? Van’da?

- Muðla’da.

- Muðla uzaktýr?

- Uzak Yunus.

- Baban seni götürüyor?

- Babam orda zaten Yunus. Ben gidiyorum.

- Benim babam burda.

- Ne güzel iþte.

- Ama Van’a götürmüyor…

- Neden?

- Van çok uzaktýr…

Sonra renkler soldu. Otobüsün ýþýklarý yandý. Uðuldayan pencereleri akþamýn rüzgarýný içeri davet ediyordu. Camlarýnýn öte yanýnda gitgide kararýyordu her þey. Þehir þekil deðiþtiriyordu. Beton rengine, kiremit kýrmýzýsýna dönüþüyordu sokaklar.

Sonra üç çocuk, bir çöp konteynýrýný çekiþtiriyordu köþedeki binanýn önüne doðru. Peþinden koþturduklarýnda, kaldýrýma çarparak durdu.

Gitgide kararýyordu her þey. Orda bir yerlerde, hýzla geçen arabanýn manzarasýnda, bir sokakta, birkaç metre yükselen ateþin yansýttýðý silüetleri gördü.

Ýndiler. Keskin bir is kokusunu çektiler içlerine. Birikintilerin arasýndan geçtiler. Dumanlarýn gizlediði sokak lambasýnýn ýþýðý yanmaya hazýrlanýrken, cýzýrdýyordu.

Birkaç metrekarelik bir bahçe, gecekondunun önündeydi. Bir turunç aðacý, daracýk alaný kaplýyordu.

Kapýyý koltuk deðnekli bir adam açtý. Yunus çantasýný kapýnýn dibine býraktý. Koþtu içeri.

- Buyursana beyim.

Eþikteki ayakkabýlara baktý. Siyahlýðý çoktan gitmiþ yýrtýk ayakkabýlara…

- Ben Yunus’un öðretmeniyim. …

- Bunca çocuk zor olmuyor mu bu þehirde?

Adam gömleðinin yýrtýk yakasýný düzeltti.

- Biz. Bize her yer zor beyim.

- Deprem’de eviniz mi yýkýldý?

- Yok beyim.

- Buraya neden geldiniz?

- Baþka çare kalmadý beyim.

Baþýný sol omzundan içeri çevirdi. Sað eliyle arka odayý gösterdi:

Bize her yer zor beyim.

…

- Yunus Van’ý özlemiþ. Sürekli anlatýp duruyor.

- Anlatýr beyim.

Mahçup bir edayla duvardaki askýlýktan paltosunu aldý. Kapýyý çekti. Avluya çýktý.

- Ýnsan özler beyim. Ýnsan olan özler.

…

- Peki þimdi burada mutlu musunuz?

Adamýn yüzüne kýzýllaþan göðün son ýþýklarý vurdu:

- Sen Baþkale’yi bilir misin beyim?

- Bilmem. Güneþ, çatlak duvarýn yüzeyini akþamüstü turuncusuna buladý.

- Peki, dedi durakladý, sigarasýndan bir yudum aldý.

Sen hiç, bir aðacý, kar yaðarken gördün mü?