Sabah internette "Bayram sabahları demli bir çay, su böreği, şeker isteyen çocuklar, bir telaş bir koşturmaca. Köprü hep kalabalık, bayram programları, kolonya ikramları, bayram harçlıkları, ev gezmeleri, kısa hâl hatır sormalar, el öpenlerin çok olsunlar ve daha bir dolu küçük ayrıntı. Hayatın üzerindeki 'pause' düğmesine dokunun... Kısa bir süre için hayatı durdurun. Mutlu bayramlar" şeklinde başlayan hazır bir bayram mesajına rastladım. İnsanları düşünmekten uzaklaştıran, kalıplaşmış bu hazır mesajların samimiyetini hep şüpheli bulurum ama bu mesajda farklı bir şey dikkatimi çekti. "Pause" düğmesine dokunma tavsiyesiydi beni düşündüren.

Aslında dün olduğu gibi bugün de Müslümanların basmaları gereken düğme "pause" değil, "reset" olmalı. Yeni bir başlangıç yapmalı Müslümanlar. Eski hatalar, pişmanlıklar bir yana bırakılmalı. Artık kardeş olduğunu hatırlamalı, Allah'ın ipine hep birlikte sarılmalı; birlik olmalı.

Huzur içinde bir Ramazan yaşadık. Rahatça ibadetlerimizi yerine getirdik. Peki vicdanımız rahat mı? Bir yanımız hep hastaydı ama biz neden hissetmedik? Bugün Arakan'da, dün Patani'de, Somali'de yaşanan ve yarın bilemem hangi ülke Müslümanlarının yaşayacağı acıları yüreklerimizde hissetmemiz gerekmiyor muydu? Müslümanlar tek bir vücut gibi değil miydi?

Peygamber(asm)'ın sünnetini bile belli kalıplara hapsettik. O'nun gibi giyindik, O'nun gibi yedik. O’nda bizim için güzel örnekler vardı; O hep Kuran’ı yaşadı, ya bizler? İnsanlığın kurtuluşuna dair bize sunduğu onlarca reçeteden hangisini uyguladık? Bir türlü şifa bulamamamızın sebeplerinden biri de bu değil mi?

"Kalpte iman ve haset bir arada bulunmaz" buyuruyor Peygamber(asm). İçimizde bir Müslümana karşı nokta kadar su-i zan, kin ve haset barındırıyorsak, titrememiz gerekmiyor mu? Bu kadar mı şuursuzlaştık?

Mehmet Akif şu mısraları ile sesleniyor bize:

"Hiç sıkılmaz mısınız Hazret-i Peygamberden?

Ki uzaklardaki bir mü'mini incitse diken,

Kalb-i pâkinde duyarmış o musibetten acı,

Sizden elbette olur rûh-u Nebi dâvacı."

Diğer Müslümanlar ile aramızın açılmasına ve birlik ruhumuzun zayıflamasına sebep olan kin, haset ve düşmanlık duygularını kalplerimizden söküp atmalı, yerine sevgi, tesanüd ve kardeşlik duygularını yerleştirmeli. "Eğer mü'min iseniz Allah'tan korkup-sakının, aranızı düzeltin ve Allah'a ve Resulü'ne itaat edin" (Enfal Suresi, 1) hükmü gereği dargınlıklar bitmeli.

Bugün artık geçmişte yaşananları unutma, Allah’ın ipine hep birlikte sarılma, zorluklara birlikte göğüs germe, saflar halinde küfre karşı durma zamanıdır. Vicdanımızı diri tutarak bir boynu çözme, aç yetimi ve sürünen yoksulu doyurma zamanıdır. ‘Sarp yokuş"u hep birlikte aşma zamanıdır. İslam Alemi Asr-ı Saadet’in Muhacir ve Ensar’ı gibi kaynaştığı, dost ve kardeş olduğunda; bütün bunlar gerçekleştiğindedir asıl bayram.

Bediüzzaman için İslam birliği bir bayramdır. Milyonlar “Allahu ekber” sadalarının hep bir ağızdan bütün dünyayı çınlattıkları bir muvahhidin bayramıdır. Bediüzzaman bayramımızı tebrik ediyor ve gelecekte insanlığa bayramı getirecek olanın Kur'an-ı Hâkim olduğunu müjdeliyor:

“Aziz, sıddık kardeşlerim; Ruh-u canımızla mübarek bayramınızı tebrik ediyoruz. İnşallah, âlem-i İslâm’ın da büyük bir bayramına yetişirsiniz. Cemahir-i müttefika-i İslâmiyenin kudsî kanun-i esasiyelerinin menbaı olan Kur’an-ı Hakîm, istikbale tam hakim olup beşeriyete tam bir bayramı getireceğine çok emâreler var." (Emirdağ Lâhikası)

Kur'an insanları özgür kılmak, zayıf bırakılmışların eziyet görmemesini istiyor. Müslümanların yetime ve yoksula yardım etmelerini buyuruyor. Ve birbirlerine sabrı ve merhameti tavsiye etmelerini. Zulmü, kan dökmeyi, can yakmayı değil, merhameti emrediyor. Kur'an ahlâkının hâkimiyeti ile yeryüzündeki kan, ıstırap ve acı denizleri Nur denizine, muhabbet denizine, sevgi denizine dönüşecektir.

Bayram sevinç günüdür. Bizler bu sevinci yalnızca kendi kalplerimizde yaşamak yerine acı, gözyaşı, şiddet, savaş, ekonomik zorluklar ve yoksulluğun gölgesinde yaşayan, bayram sevincine hasret din kardeşlerimizin kalplerine de aynı sevinci koysak?

"Beni bu bayramımda ağlatmayınız, çabuk kalben tam barışınız." (Şualar, Syf: 707)


Fuat Türker, Yeni Asya