Bütün sayıların toplamı kadardı sayımız, bütün günlerin dizilimi kadar açtık ‘adalete’. Yemeğe susmamızın ve sevdiklerimizi reddimizin 55. Günündeyiz. 55 gündür avukatlarımızdan başka kimseyle görüşmedik. Annelerimiz, babalarımız ölümümüzü izlemesin istedik. Avukatlarımızı da kabul etmiyoruz artık. Ölüme kaç kaldığını sayıyoruz düşünebildiğimiz saatlerde. Düşüncemizde hak ettiğimiz adalet var ki açlığımızın karanlığına denk geliyor saat. 

Suyu almıyor artık midemiz, gittikçe sindiriyor kendini. Yemek kokusunu almıyor burnumuz. Oturduğumuz yerden doğrulamayacak kadar gücsüzüz. İnsanların ilgisini çekmek değil niyetimiz, bu topraklar üzerinde biraz olsun saygıya ve öneme ulaştırmaktı sesimizi niyetimiz. Kimsenin yüreğinde küçük bir kıvılcımı yakamadığımızı görünce bir an önce ölmek istiyor çoğumuz. Yemeğe değil saygıya açız. Ölümümüz kimsenin yüreğine ses olmayacak belki ama en azından inançlarımız için direniyoruz. 

Bir çoğumuz farklı hücrelere alındı, sese ve ışığa duyarlılığımız rahatsızlık vermeye başladı. Gücümüz yarılanan bedenlerimize eş olarak tükenmeye başladı. Işık için savaşırken ışıktan korkmaya başladık, doğanın sesine hasretken metallere çarpan jop sesi çıldırtıyor bizi. 

Sussun Dünya, dursun aydınlık. Bedenlerimizle beraber kurumakta vicdanınız. Destek olun demiyoruz ama nasıl olurda susmayı görev bilir Tanrı mucizesi insanlığınız. 

Bitsin bu işe yaramayan gürültü, susturun işe yaramayan sahte sevginizi.

55 koca gündür biz gururla ölümü taşıyoruz ama 55 gündür 55 yürekte umudu yeşertemiyor insanlar...

Ölüyor bizimle insanlık, uyan Adem uyan Havva gör bak nesline edilen zulmü. Gör ey Mesih, duy ey Musa uğruna öldüğünüz canlar ölüme alkış tutmakta.....