Aklım, yüreğim bıçak sırtında şimdi. Kan sızıyor tırnaklarımdan, tırnaklarım etimi kanatırcasına kenetleniyor derime. Acıtırsam geçecek sanki özlemim. Bu yokluk deryası beni hapsetmiş derinlerine. Katran karası yalnızlık nüfus etmiş tenime, en derinime, yüreğime koşuyor. Ayak sesleri ürkütüyor beni, sinapslarımda tarifsiz bir sancı. Oysa nerde kırılır gece, söz durursa yerinde sinapslar çekmez ateşi kendine. Nerden nereye ilerliyor saat, akşam saati sekizi gösteriyor dünya dilimi. Ben hala geçen gecenin şafağındayım, şairin bir dizesinden vurulmuşum hala sayıklıyorum. Etimi dişliyorum, dişlerim sızlıyor. Gırtlağım kaşınıyor acıdan yanan kanla, ellerimle yolsam saçımı aklıma siner mi yine.

Mantıktan kopmuş ellerim yapışıyor saçıma, aralıklı aralıksız yoluyor saçımı. Kafatasımın yüzeyinde inceden bir sızı. Hatırlatmasın seni bana, aklımda hala o dize. Gitmek bu kadar kolay olmamalı, kalmaksa bir işkence olmadı hiç. Sabah saati onbiri gösteriyor dünya dilimi, ağzımdan tarifsiz küfürler dökülüyor, sussam ağzımdan başlayacak bir kanser yayılacak sanki bedenime. Sonra yine o dizeler, anlamsız gürültüler çıkıyor ağzımdan. Gırtlağı kesilmiş, kanıyla boğulan it gibi anlamsız hırıltılar çıkıyor ağzımdan. Sussam dünya üzerime yıkılacak. Dünya kadar özlemin altında kalacağım sonra, Atlasım ya ben. Etim acıyor kanadıkça, nerde sızısız bir parça can görsem daldırıyorum tırnaklarımı.

Ah ediyorum acıdan değil özlemden, beni hapsettiğin yalnızlığından. Ömrüme bin ah, nasıl gördü gözlerim, nasıl duydu kulaklarım. Ama olsaydım, sağır olsaydım da dokunmasaydım sana hiç. Avuçlarım yanmasaydı sonra... Ellerimi kessem geçer belki sızısı, sana dokunurken yanan ellerim acıyla uyanır yerinden belki.

Şafağı bulmuş saat, birazdan gün ağıracak. Şarapçılar kaldırımlarda sızacak belki de. Ben ayna karşısında bacaklarıma sarılmış dizimi ısırmakla uğraşıyorum. Yamalı bana ait olmayan yüze çarpıyor gözlerim. Özlemek nasıl ilkelleştirmiş beni, 'it gibi' tabiriyle özlemektir bu. Birazdan şafak çözülecek ve ben hala şairin dediğini sayıklıyorum. Etim acıyor, morluk içinde gözlerim. Geceyle dövüşmek... Tanrım şaire bu kadar acımasız olmak yakışmıyor. Öldürmesin ümitlerimi, bu dize kan kaybı demek...