İnsan yaşamında kültür ve sanatın önemi büyüktür. Çünkü bunlar insanın olmazsa olmazlarıdır.
İnsan, düşünen bir varlıktır. Duyguludur. Duygu ve düşünceleriyle hareket eder. Bu ikisini de birbiriyle bütünleştirip harmanlarsa çok güzel ürünler ortaya çıkar.
     Her şeyin başı okumaktır. İnsan, okuduğu sürece vardır. Hayatın zevkini okudukça alır insan. Bilgisine bilgi katar. Kendini yeniler ve geliştirir.
     Bu gün Avrupa ülkeleri, okuma işini birinci dereceden sorunları haline getirmişlerdir. Bu işi kökten çözmüşlerdir. Herkesi ve her kesimi okumaya yönlendirmişler ve buna teşvik etmişlerdir.
Avrupalının cebinden kitabı, elinden de gazetesi hiç eksik olmaz. Bir otobüs durağında, futbol maçı aralarında, sinema aralarında, parklarda oturup güneşlerken hep zamanı değerlendirip okurlar.
     Sinema ve tiyatro vaz geçilmezdir onlar için. Hafta sonları mutlaka bir sinemaya veya bir tiyatroya giderler. Hem hoşçavakit geçirirler, hem de izlediği film veya oyundan ders alırlar...
     Peki bizde durum nedir? Okuyor muyuz? Sinema veya tiyatroya gidiyor muyuz? Yastığımızın altında bir başucu kitabı var mı? Cebimizde bir kitapla geziyor muyuz? Bir yere giderken bir kaç tane kitabı da yanımıza alıyor muyuz? Çocuklarımıza okuma alışkanlığı kazandırıyor muyuz? Onları sanat yapmak için ikna etmeye çalışıyor muyuz? Bir müzik aleti çalmalarını, resim yapmalarını, öykü, şiir yazmalarını istiyor muyuz?
     Genelde tüm bu sorulara kocaman bir “Hayır” diye cevap veriyoruz. Çünkü nedense toplum olarak okumayı pek sevmiyoruz. Sinema ve tiyatroya neredeyse hiç gitmiyoruz. Bunun, nedeni sorulduğunda “Ekonomik sıkıntının olduğunu, bu tür eğlencelerin çok pahalı olduğunu ve bütçelerimizin el vermediğini” söylüyoruz. Oysa bunlar bahaneden öte bir şey değil... İnsan isterse neler yapmaz ki...
     Alın size bu konuda, ülkemizde yapılan bir araştırmanın sonuçları. O kadar ilginç, o kadar acı ki, üzülmemek elde değil...
“ Katılımcıların sadece yüzde 30’u son üç ay içerisinde kitap okuyup bitirdiğini belirtirken; katılımcıların yüzde 87,4’ü son 3 ay içerisinde hiç tiyatroya gitmediğini belirtti. Son 3 ayda sinemaya gidenlerin oranı ise yüzde 48,2…”
Kuzey Kıbrıs Postası ile KADEM işbirliğinde yapılan araştırma, “Çeşitli eğlencelere ve etkinliklere katılım” konusunda önemli veriler ortaya koydu.
Sonuçlara göre en büyük eğlence ve etkinlik olayımız, sinemaya gitmek. Katılımcıların yüzde 51,8’i son 3 ay içerisinde hiç sinemaya gitmediğini belirtirken, sinemaya gidenlerin oranı yüzde 48,2 ile tüm etkinlikler arasında en büyük payı aldı.
Peki tiyatroya bakış açımız nedir? Hemen hemen hiç yokuz... Oysa Kıbrıs’ta tiyatronun sevildiğini ve büyük ilgi gördüğünü övünerek söyleriz hep. Fakat anketlere göre gerçekler hiç de öyle değil.
     Katılımcıların yaklaşık yüzde 88’i son üç ayda hiç tiyatroya gitmemiş. 304 kişi arasında yapılan araştırmaya göre çok komik bir oran bu.
     Tiyatroya gidenler ise daha ziyade gençlik grubu oluyor. 40 yaş ve üzerindekilerden tiyatro olayı, maalesef, neredeyse hiç yok.
     Gerçi, salonlarının olmadığı, seyircilerinin az olduğu, yeterli bütçe ve elemanlarının olmadığı, amatör düzeyi geçemeyen tiyatroların olduğu bir ülkede tiyatro nasıl kalkınır? Nasıl gelişir? Böyle bir tiyatroya kim, nasıl gider?
     Üzücü bir durum. Oysa Ulu Önder Atatürk’ün “Tiyatro bir memleketin kültür seviyesinin aynasıdır” sözünü akıllardan hiç çıkarmamak gerekiyor.