Ben
dedi kadın
sakin adamları severim
Gururunu
ve egosunu
ve sevdiği her şeyi
ezip geçerken yaşlı gözlerim
öylece duran
ama gözünü kırpmadan
gözlerimin içine bakan adamları severim…
bir de loş ışıklı odaları severim
çünkü en çok böyle odalarda
başımı sessizce öne eğip
vazgeçmiş olmayı kabullenebilirim
En çok böyle odalarda
suya yansıyan bir ağacın sükuneti yansır ruhuma
ben elleri güzel olan adamları severim
Gülümserken yanaklarında hafif çizgiler belirenleri
vakti geldiğinde ağlayabilenleri
ki o adamlar gideli çok oldu
ki o adamları herhangi bir rüya kadar hatırlayabiliyorum artık…
ben
dedi kadın
yumruklarımı göğsüne vururken canı yanmayan
öfkelenmeyen
yumruklarını sıkmayan adamları severim”…
ki o adamlar bilirler ki
kan ağlayan kadınlar
bundan daha fazla yakamaz canlarını…