Bakýþýmý deðiþtiriyor, tanýnmaz kýlýyor yüzümü eylüller
Dar geliyor gözlerim kirpiklerime her sonbaharda
Ýfademde anlam kargaþasý, korkularým asýlýyor duvara...

Sararýp da topraða düþen her yaprakla
Ruhum bedenimden ayrýlýyor
Gecenin ellerinde karanlýk büyüdükçe büyüyor
Ta ki, uzak þehirlerde yalnýzlýk küçülene dek!..

Güneþ batýyor yüreðimin derinliklerinde
Nefesimde daralmalar birbirini kovalýyor
Kalbim ikiye ayrýlýyor hasretimin her haykýrýþýnda
Aðýtlar yakýyorum bir daha göremeyeceklerime
Ellerini tutamayacaklarýma
Öpmek isteyip de öpemeyeceklerime
Ve duasýz býrakmayacaklarýma...     

Kolay mý söküp atmak acýnýn suladýðý çiçekleri topraðýndan
Gri bulutlar dolaþýrken aklýmýn kýyýsýnda
Nasýl unutayým ki beni duldasýz býrakan babayý
Ve özlemiyle içimi yakan kardeþi...

Kovalamaca oynuyorum baþýmý okþayan yaðmur damlalarýyla
Anýlarým ýslanýyor gölgemin siperinde
Islak acýlarýyla eylül dikiliyor karþýmda
Bedenimi sallýyor ruhumdaki kýrýlmalar...

Eksiliyorum, çok eksiliyorum babasýz varlýðýmla
Göðsümde mavi koyulaþýyor, lacivert üþüyor yüreðim
Kalbimi döven dalgalarla alabora oluyorum
Yer altýndan iniltiler geliyor sol yanýmý acýtarak
Hayra yoruyorum derinliðin sesini...

Ýstiyorum ki;
Yüzümü güldürecek bir hayat tutsun artýk elimden
Müjdeler versin Tanrý güzel bir ömürden
Mevsimlerle sözleþmesini iptal etsin ölüm
Özgür býraksýn; yazý-kýþý, ilkbaharý-sonbaharý
Kanamasýn eylüllerde yaralar...     

13 Eylül 2014/ANKARA

Rukiye Çelik