Titrek bir sokak lambasý ve altýnda inleyen bir kadýn
Kendinden vazgeçmiþ, býrakmýþ ömrünü yere
Alnýnda kara bir leke(!) hýçkýrýkla dizlerini dövüyor
Puslu ýþýðýn altýnda acýsýyla acýsýný boðuyor!..

Kalbinden, aklýndan vurulmuþ çaresiz bir anne
Varlýðýna piþman bir kadýn, týrnaklarýyla topraðý kazýyor
Kararan dünyasýnda, yaslamýþ sýrtýný yýkýk bir duvara
Yarý açýk gözleriyle göðe bakýyor bir genç kýz
Korkak ve ürkek bedeninde acýsýnýn caný yanýyor
Beþiðinde bir bebek yaþamla deðil ölümle kucaklaþýyor...

Sönük bir sokak lambasý altýnda baygýn bir anne
Ve etrafýnda dönüp duran bir yarasa
Çarpa çarpa duvara kendini parçalýyor
Kýsýk gözlü ýþýðýn altýnda bir kadýn ve bir yarasa
Acýlarýný yarýþtýrýyor, birincilik annede, kadýnda
Hayat boþa çabalýyor, yýldýzlar sönüyor!..
Çocuklarým diyor keder ve hasretlik yüklü anne
ve soruyor:
Ey dünya ben kimim, neden yetimlik büyütüyor ellerim
Bu duvar dibinde sarýlarak yalnýzlýðýma, öksüzlüðüme
Yaralarýmýn üstüne neden kan sürüyorum!..Neden?
Ve neden zulmün rengi kapkara, acýlarýmýn gözleri ama?..

Sessizliðimin sesi kulaklarýmda çýnlýyor
Ve ben anneliðimin ellerinden
Sonsuzluðumun yanaklarýndan öpüyorum
Ve gidiyorum, lütfen bütün yýldýzlarý söndürün
Söndürün ki, ölüm rengini göstermesin bana
Cennetin öbür ucunda beni bekliyor, benden önce gidenler
Kadýnlar, anneler, bacýlar, genç kýzlar, bebekler
Hepsi topraðý öpüp gitti masumiyeti yanlarýnda...


Rukiye Çelik
Ankara 8 Ekim 2024