Biliyorum;
Bu bahar da öpmeyecek çiçeðini kiraz aðacý
Dönmeyecek yüzünü ýþýða ayçiçeði
Yýllara yenik kent yaþamlarý gibi tükenip düþecek yere yýldýzlar!

Ve biliyorum ki;
Kasýrga öncesi þimþek çatýrtýlarýyla suçlanacak
Kehribar içinde taþýllaþmýþ düþlerimiz
Kara beneðe dönüþecek kýrmýzýsýný kaybeden kývýlcýmlar...

Duvar diplerine biriken tozlar gibi doluþacak avuçlarýmýza ince sýkýntýlar.
Ve karanlýðýn gözlerine gözlerine savrulacak
Çelik yaylar gibi bekleþen gerginlikler...

Deniz yalnýzlýktan uslanacak,
Baþka martýlara bel baðlayacak dalgalar
Ve baþka yaðmurlarý bekleyecek
Tortusuna gizlenen ayrýlýklar...

Ve biliyorum ki;
Çoðalýp tükeneceðiz yok oluþlar içinde
Sen çaresiz, ben bitap kývranacaðýz
Bir ölünün aþýnmaya dayanýklý acýmasýz parmaklarýnda...

Önce can, sonra da kan kaybedecek kýrýlgan düþlerimiz.
Köþeli gölgelere meydan okusa da kendi labirentlerinde ruhlarýmýz
Kurnaz zil sesleriyle titreþerek
Yeniden baþlayacak yapay ölümlerimiz!..

Ama korkma!
Ufkun sokaklarýnda dolaþýyor aydýnlýklar
Mavi bizden yana...
Yýldýzlarla oynaþan ay ýþýðýnda yeniden can bulacak gece
Ve yeniden sabah doðuracak ellerimizde güvercinler...


Rukiye Çelik
11.05.2009