Mevsimlerin sonbaharýna iliþtirilmiþ bir hazandýr Eylül
Tozlu raflarda unutulmuþ kitap arasý kuru bir yaprak
Terk edilmiþ hatýra defterinde þifreli bir sýr
Ve ýslak imzalý bir izdüþümdür hayatýn son deminde
Biraz gül, biraz yasemin kokar, biraz da ezber bozar
Çok bilinmeyenli denklem, çoktan seçmeli dersler gibi...

Mevsimler deðiþir, yýllar geçer, büyür insan, keder-sevinç iç içe...
Kimi güler, kimi aðlar, yokuþta zorlanýr, iniþte kanatlanýr
Gün olur tutar ucundan yedi renkli gökkuþaðýnýn þahlanýr
Gün olur sazýn telinde türkü, þairin dilinde þiir olur alkýþlanýr
Eylül bu sararýr-kýzarýr, hatta dalýna küser kendini yere býrakýr...

Ve Eylül, 12’sinde sonbaharýn düþtü zamana, bölündü ikiye
Çaldý kapýsýný mesleðine tutkun Köyenstitülü bir öðretmenin
Ki, tam da Türkçe adlarýný ezberliyordu geometrik þekillerin
Ata’sýndan yadigar...Önünde açýk Atatürk’ten kitaplar...
-Murabba/Kare, Mahrut/Koni, Müselles/Üçgen vb...-

Dikilir karþýsýna sarý fistanlý, hüznü içinde gizli eylül
Verir eline çözümsüz, karmaþýk bir soru öðretmenin
“Sen matematikçisin, hadi çöz bu problemi, az kaldý
karanlýk basacak birazdan, acele et, zaman dar!..”der ve bekler...

Öðretmenin aklý problemin denkleminde
alýr eline kaðýdý- kalemi, düþünmeden yazar rakamlarý,
kurulur denklem, çarpma-bölme tamam, durur mu zaman
Sýra toplama-çýkarma iþleminde, öðretmenim yorgun,
karýþýr kafasý, önünde yaþam kördüðüm
Doðruyu-yanlýþý görmez gözü, artý(+) yerine koyar eksiyi(-)
titrek parmaklarýndan rakamlar dökülür
Sanki eksilmeye, gitmeye kurulmuþ zaman
Ve sanki, sonradan takýlmýþ öðretmenimin ellerine parmaklarý
tir tir titrer kaleminin ucunda hazan
Kalem kara, baht kara devrilir hayat yere
Ve not düþer aile takvimine:‘12 Eylül 2006,
yaz kýzým, bu ne bahtýkara zaman!..’
Öðretmenimin aklý hâlâ yarým kalan dört iþlemde...

Rukiye Çelik 12 Eylül 2023


Annem, babam, kardeþim
Dört mevsimlik çatýsýz, duvarsýz evlerinde
Cennetin çiçeklerini suluyorlar hep birlikte yan yana...