Sen gittin, zaman kaydý aklýmdan
Birbirine dolandý yýllar
Kaç mevsimi vardý ömrün
Hangi renkti bayramlar
Ve hangi tarihe denk gelirdi özel günler
Bilmiyordum anneciðim
Yokluðun mu daha çok canýmý yakýyordu
Yoksa býraktýðýn hatýralarýn mý?

Zamanýn hangi çaðýna gizlemiþti ölüm seni
Ve niye unutturmuþtu aklým kendini bana
Öksüz bir kalbin karanlýðýnda
Çok mu zordu bunu anlamak
Senin bir fikrin var mý annem? Yok deðil mi?
Çünkü sensizlik hüznün gerçek yüzü...

Sen gittin
Asýlý kaldým kuru bir aðacýn dalýnda
Kanatsýz bir kuþun yuvasýnda
Ýki türlü acý yaþadýk kuþ ve ben
Hem yetim, hem öksüzdük
Ama bugün yalnýzca sana aðladýk annem...

Ardýnda daðlar kadar acý, öptün topraðý
Býraktýn beni yalnýzlýðýn sýðýnaðýnda
Yol uzaktý, yol kapalýydý
Sadece bir dað vardý karþýmda
Týrmandým, týrmandým ta ki, dizlerim dur diyene kadar
Sonra dönüp baktým arkama, hala daðýn eteðindeyim
Çiçekler solmuþ, uyumuþ güneþ
Yaðmurunu dondurmuþ bulut
Her þeyi gizlemiþ içine, yüzü kapkaranlýk!..

Ýnan ki, ne kýþtayým, ne baharda
Hala býraktýðýn acýnýn ortasýndayým
Özlemin salýncaðýnda sallanýp duruyorum
Söyle bana ey çakýr gözlüm
Ben nasýl diyeyim sana:’Anneler Günü’n kutlu olsun’
Öpebiliyor muyum elini
Duyabiliyor muyum sesini
Hem kendimi hem de seni kandýrmak
Yalan söylemek, yakýþýr mý bana ANNEM!...

Rukiye Çelik
12 Mayýs 2024