Sevemedin beni…Oysa ben de herkes gibiydim.Korkardım bazı, sevinirdim, ağlardım…Katıla katıla güldüğümüzü hatırlarım da beni sevmemen için hiçbir sebep göremezdim.Neydi kusurum.Herkes gibi olmak mı?Bu dünyada farklı olan yaşayabiliyor mu ki sen benden farklılık bekledin.Sanmam.Gerçekçi bir insandın.Peki o zaman neden?
Eski zaman insanı değiliz.Teknolojinin içinde debeleniyoruz.Boyumuza kadar batmışız bu bataklığın içine ama yine de ben senin aramanı arada sanki yürümeyle yıllar sürecek bir yoldan gelecek mektubu bekler gibi beklerdim.Sürekli aramak isterdim seni ama gururuma yediremezdim.Çünkü bu işi tek taraflı bir şekilde yapmak yılışıklıktan başka bir şey değildi gözümde.Yani öyle inanırdım.Bunun yerine ayda bir kere belki yine ben arardım.Sen bu işi çok nadir yapardın.Bir elin parmaklarını geçer mi bilmem.Neden beni bu kadar umursamazdın?Sevmiyordun çünkü.Çünkü seven insan sevdiğini düşünür.Ne yaptığını, nasıl olduğunu ne bileyim bir şeyi merak eder yahut bir sebep bulur illaki arardı.
Beni sevmediğini biliyorum.Sana bazı günler yandığım dertlerden bunaldığını da biliyorum.Onlar sadece senin biraz olsun dikkatini çekebilmek içindi.Ama pek başarılı olamadım.Düşün işte ben bunca gerçeğin içinde seni hala sevmek gibi akıl karı olmayan bir işe bel bağlamış devam ediyorum.Senin bir gün dikkatini çekip, bir gün belki beni seversin diye bekliyorum.Çünkü biliyorsun ben herkes gibi değilim.Çünkü herkesin seni sevdiği bir dünya değil burası.