Ey yeri göðü aydýnlatan güneþ!
Seninle tanýdýk geceyi-gündüzü
Aydýnlýðý-karanlýðý
Bilemezdik sen olmasaydýn sabahýn rengini
Nasýl ayýrt edebilirdik ki sensiz, sýcaðý-soðuðu!..

Aklýmýz eksik kalýyordu
Akþamýnda-sabahýnda
Her doðuþunda-batýþýnda
Beyazýnda-kýzýlýnda...

Neler oluyordu da tutuluyordun
Yeryüzünden uzak, karanlýða gömülüyordun
Iþýðýmýz yok oluyor, üþüyorduk biz
Caný çekiliyordu ruhumuzun
Gölgeler oturuyordu yüzümüze
Sevincimizi bölen!..

Sen olmasaydýn anlayamazdýk ki
Sen mi dünyasýn, dünya mý sen
Simsiyah olsaydý evren
Ve hiçbir þey görmeseydi gözlerimiz
Bilemezdik ki ýþýðýn/sýcaðýn kýymetini...

Sakýn tutulma!
Sakýn insanoðlunun zulmünden korkup kaçma
Ýnme daðlarýn arkasýna sessizce
Bizden uzaklaþma, yalnýzlaþtýrma bizi
Silahýmýz olmasýn karanlýk
Kurunun yanýnda yanmasýn yaþ...

Yanlýþlýkla denize düþme
Yokluðun kýyametimiz olur
Biz etsek de sen etme
Ne olur sen kusurumuza bakma
Neyin kýymetini bildik ki biz?..

Ormaný yaktýk
Toz-duman ettik hayatý börtü-böceði ile
Yeþili kuruttuk, denizi kirlettik
Tarýmý unutturduk
Topraða zehir ektik
Taþla taþý yapýþtýrdýk
Yüksek yüksek binalar diktik
Ve onlarla övündük...

Kendi mezarýmýzý kendimiz kazdýk
Geriye ne kaldý ki ölmekten gayri
Hele bir de sen gidersen
Felaketimiz olur dünya!..

Ankara/23 Mayýs 2015

Rukiye Çelik