Gözlerimin görebildiði yere kadar sindiriyorum içime, görkemi baþka, ýþýðý baþka, büyüsü baþka... Bazen mavi, bazen kýzýla boyanýr, gece ise düþ gezginlerinin mekaný... Gök deriz, gökyüzü deriz, bir þehir; insansýz, asýlý gümüþlerden, renkten, ýþýktan örülü. Gümüþler bazen yalnýz, bazen dost canlýsý... Öyle bir dizayn, kusursuz, kendi kendini var ettiðine inanmak zor... Orasý temiz, çoðu zaman sessiz, acýsýz, aðlayýþsýz, aldanýþsýz... Her þey birbiri için var, birbirini yok etmeye güdülenmemiþ, öldürmemiþ, öldürememiþ...

Sarý ýþýk her þeyi fark etmeye birebir... Fark etmek kimi zaman acý verse de, görebilmek için gerçeði yetiyor... Aðlasa gök, insanlarýn gözyaþlarýný süpürebilir mi? Yoksa acýnýn gölgesinde yaþlananlarýn gözlerindeki damlalar bastýrýr mý küçük yaðmur tanelerini...... Yaðmur yaðdýðýnda, bir de sert rüzgarlar esiyorsa, kaçýþýp gizleniveriyor yýldýzlar, insanýn durumu da çoðu zaman böyle deðil midir? Üzülse dost dedikleri gizleniverir birden, her þey normale döndüðünde, yanýnda biterler, sorgusuz, sualsiz...

Kar parçacýklarý üþütür iliklere kadar... Ama insaný asýl üþüten yalnýzlýktýr. Etrafýný kalabalýk çevrelemiþ olsa da. Çünkü bilemezsin her yürekten geçeni, zaten bilmeye imkan yoktur. Dünyanýn bir ucunda da kimse anlatmaz kalbinde yaþattýðý her þeyi, belki de böylesi gereklidir ya da daha kolay ve tehlikesizdir. Bazýlarý geride, tökezleyip, içinde kaybolmasý için kuyu inþasýna giriþir, eðer hýrslýysa, kinliyse kuyunun derinliði artar. Sonra bakar kuyunun son haline. " Ne güzel de yaptým " der, bir süre iþimi görür. Bir zaman sonra her þey tersine döner, kuyunun en karanlýk yerinde kendini bulur. O zaman da yakýnýr, yalvarýr, kendisini kurtarmasýný istediði varlýða.....

Mavi büyü kaplayýnca gökyüzünü her þey güllük gülistanlýk olur. Sarý ýþýk alabildiðine çok aydýnlatýr, kendi ýþýðýný yansýtan nesneleri..... Dökülüverir ortaya bilinmesi ve bilinmemesi gerekenler... Yüreði, beyaz bir defter sayfasý gibidir güzel insanlarýn, güzeldir dudaklarýndan akan kelimeler, ýsýtýr karþýsýndakinin içini, sarý ýþýktan daha çok...

Mavi kaybolur yavaþ yavaþ, dolunay hazýrlar yerini, nede olsa gece örtünce þehirlerin üzerini, gün doðacak karanlýða güvenip, kire, pasa bulananlara. Belki bir soygun planý, belki alýþmýþ damarlara bir parça daha zehir hazýrlýðý ya da sinirlerini bozan birinin yaþamýna kendi elleriyle, acýmasýzca son verme düþüncesi... Dolunay yetmiyor, yaþamýnýn karasýný aydýnlatmaya...

Elbette gün doðacak tüm ihtiþamýyla. Karanlýðý silip süpürecek. Kirli düþünceler barýnmak için kendine mekan arayacak... Can çekiþecekler, sokaklarýn, caddelerin terkedilmiþ kuytularýnda... Kapýlar kapalý, kaçýþ yok! Hesap verilecek sarý ýþýðýn önünde, tüm yitirilenler için... Her þey ortada olacak, gizli saklý yok... Kurtaran yok, kurtuluþ yok... Kirlere bulananlarda son bir piþmanlýk... Kim bilir, sonuç ne olur, ýþýðýn aydýnlattýðý gölgelerde... Kim bilebilir? Sarý ýþýk aydýnlatýr gölgeleri, her zamankinden çok... Aydýnlatacak hiç görülmemiþ kadar...