Duraksadı birden, ne oldu ki?
...........
Pencerenin yanında her zaman ki yerini çoktan almıştı cephesi açık evin odasında. Yalnızlığını susturan sessizlik, gözlerimin önünde zarifçe raks marifetinde salınıyordu. Ben, yıldızları daha iyi seyredebilsin diye pencereyi açarak çok mu incitmiştim onu? Oysa, hayran olduğu yıldızlara yaklaştırmak istedim onu. Aralarından o buz gibi cam çekilince, sanmıştım ki ılık bir nehir coşacaktı üzerine, yıldızları sürükleyip gökyüzü kaldırımından, aşkla saçlarına takıştırılacaktı esenlikle. Kollarında maviler ısınacak, dudaklarında ay ışığı koşacaktı. Kalktı ve “anla” dercesine pencereyi kapattı. Pek bir anlam veremedim önce. Sakince bekledim yanında, izledim. Belli ki boşuna değildi o el kol hareketleri, merakım sanki efsanevi son bulacaktı heyecanlı gözlerin ardından kapanan perdeyle. Müthiş derecede şaşırdım izleyince. Gülümsedim...

Pencereye yansıyan görüntüsüyle, gökyüzünü aynı boyutta sayıyordu. Animasyon değil, onun muhteşem düşünün en önemli parçası. Anlaşılır gibiydi. Bir yıldız, bir yıldız daha tutup fezadan, nazikçe diğer elinin ayasına bırakıyordu. Aralarındaki camın aslında onları kavuşturduğunu anladım. Dikkatlice gözlemlediğimde, çok yakındakiler değildi aslında eline topladığı yıldızlar. Ancak uzaktakiler düşüne eşlik ediyordu. Uzaklaştıkça alçalıyor, alçaldıkça kavuşuyordu düşüne. Allahım, aslında çok büyük anlam yüklü bu gece. Ve, ne biz karanlığa, ne karanlık bize yüktü. Abartısız, desem aldatmam kimseyi. İnanılmadığı için devamı kesilen mucizelerden sonra, bir kerametler kalmıştı geriye. Ve eminim ki bir de insana mahsus, onca zahmetlerden uzak, sadece yürek işi düşler yadigâr. Büyük zevk duyuyor, keyifleniyordu iyice, düş insanı. Sevindim. Hayatta önümüze çıkan engelleri düşündüm o anda. Düşündükçe âdeta dirildi ümitlerim.

Zorlandığımızda “Tüh! olmasaydı keşke, hay aksilik...” denilir mi artık engellere? Hepsine olmasa da, ayırt edilebilir mi uzaklaştığımızı sandığımız güzelliklere bizi yaklaştırabilen böyle cam tipi? Öyle ya, anlamalı. Yolumuzu tıkayan sorunların hepsi değerlendirilmek üzere birer fırsattır. Ve her fırsat değerlendirilmediğinde; ne önümüze ders çıkarılacak olaylar, ne de yaramıza merhem olacak ilaç keşfedilmeyerek kaybolacaktır. Eksi olarak algıladığımız olguların hayatımızdan çıkarmalar yaptığı doğru. Ama tahmin ettiğimiz ve fikir yürüttüğümüz gibi acaba yolumuzdaki tabelalar mı eksilen, yoksa düşler ülkesinden bizi ayıran barikatlar mı? Engel çıktıkça düşler devreye girer, düşlemeli.

Zihnimden düşüncelerim geceye sıçrarken, mütevekkil bakışlarımla ona döndüm. Tuttuğu son yıldız avucundaydı düş insanının. Ben de o elini tuttum. Ben onun elini, o da yıldızı tutuyordu. Sonra yavaşça çekiverdim ellerimi elinden. Yüzümü sıyıran ışıltı gözlerimi kamaştırdı avucumun içine baktığımda, avuçlarım parlamıştı. Kendisine baktım, o da açtı elini, ürkekti açarken. Gördü ki kendisininki de öyle. Fakat yıldız sönmüştü.

Pekte uzaklarda aramaya gerek yoktu bazen dostluğu, umudu. Karmakarışık düşünceler kördüğüm bağlanmışken düşlerle, birikmeli hepsi gönül gözüne. Keşfetmeyi keşfetmekti hayatın adı. Uzaklara koştururken, insanın kendisini bulabilmesi de buluştuğu harika anlamdaydı.

Gece seyrini alabildiğince devam etti. Ben anlamıştım, o da anladı bilirim. Onun düşleri var, benimse gerçeklerim...