ne çok þey anlatýr çatýlar insana...hele þairse bir de bu kiþi...kýrýlan kiremitte dolunun hýzý,yaðmurun izi...ev içlerine düþen damlalar...nem kokusu,ardýndan hastalýklar...derken,yaþam,öyle de,baþka türlü de biter...

biten bütün hayatlara rahmet dilemek,insanlýk borcu...ölçümü olmayan bir iyi niyet...sevme duygusunun ortaya çýkardýðý ifade belki,belki de geride kalanýn psikolojik rahatlýða merhabasý...

ne önden gitmek,ne de arkada kalmak deðiþtirmiyor hayatýn akýþýný...hayat,bildiðini okuyor,okutuyor dünya üzerindeki bütün canlýlara...sadece,alfabesini bilemedik,o kadar!..

saklandým kiremitler altýna
üç oda
iki pencere
pervazýna tüneyen gökyüzü
bu bulut benden deðil ki
yaðmur yaðdýrýyor boyuna!..

t.a