NEYLERSİN BE...

Terkedilmişsin
Şanssızlık tependeki kara bulut
Şansın yağmur
Bırak ıslatsın be
Nasıl olsa yaşam sürüyor
Ne kara bulut ilk kez sana kondu
Ne de yağmurdan sırıl sıklam olan sensin

Terkedilmişsin
Olur be
İlk kezmi terkedildin sanki
Ne fark eder ha o ha başka biri
Seni ki böylesine vurdu duvara
onu da vuracak...

Eden bulur dünyasındayız be koçum yorma kafanı
Koy ellerini cebine
Şöyle Moda’da bir tur at
İstanbul seni anlar...

Biliyorum seviyordu
Seni hemde çok seviyordu
Ya sen
Onun için ölüyordun be
Sonunda ne oldu
Değdimi ölmene
Sen ağladığında duydumu seni
Ya seni terkederken, acılarınla konuştuğunda
Senin için ağladımı

Ağlama koçum
Gün olur çektiğin ahlar
Deli bir rüzgar gibi hıçkırık olur ona
Geriye dönüp baktığında
Sen yoksundur...

Bir arı konar amuzuna
Ankara kalesinden bir kuş uçar
Sevenler bir ah çeker o sırada
Sen yine göle bir taş atıp
Üç kez sektirirsin
Güneşin kahkası olur çığlığın
Bir şarap gibi arınmışsındır...

Şunu unutma koçum
Artık aşka şiir yazma
Değmiyor be
Sen aşk şiiri yaz en iyisi
Tüm garip aşıklara yaz
Aşkının karşılığını bulamayanlara yaz
Aşkın zalimlerini yeren şiirler yaz
Duygularla alay edenleri yere vur be şiirlerinde...
Yaz bunları yaz be!

Yücel Dönmez – 12 Kasım 2001-Chicago