Gündoğumu Sohbetleri

Bir yaz sabahıydı.Saat denilen itaat ve düzen aygıtı altıyı gösteriyordu.Deniz öyle sakin, öylesine rahatlatıcıydı ki, dünyanın hep böylesine huzur verici olduğunu düşünebilirdi insan.Liman tarafı şeftali rengine bürünmüştü.Bir yanda doğmak üzere olan güneşin verdiği umut, diğer yanda insanı doğaya yaklaştıran horoz ve kuş sesleri...Yüzümü güneşe döndüm.Gözlerimin içine içine girmesine bir itirazım yoktu.Zaten itiraz edecek bir şey de yoktu.İnsansızlığın getirdiği duygularla insanlığımı yaşıyordum ve sadece hissediyordum.
Bir anda geçmiş günlere daldı gözlerim ve bir hesaplaşmaya girdi kendimle kendim.İç sesim konuşmaya başladı.’Söylesene’ diyerek ardı ardına sıralamaya başladı sorularını...
‘Söylesene, bunca yıldır yaşıyorsun.Neler yaptı bu insan yüreğin, neler başardı?’
Mesela gecenin kaçı olursa olsun arayabileceğin dostlar edindin mi hayatta?
Hayatındaki her şeyi tüm ayrıntısına kadar bilen biri var mı ya da?
Gecenin bir vakti devasal büyüklükteki bir gemiden ayaklarını denize uzatarak özgürlüğü içinde hissettin mi hiç?
Ölesiye sevdiğin, doyasıya yaşadığın bir şehir var mı mesela?
Dünyanın aşktan ibaret olduğunu sanacak kadar büyük aşklar yaşadın mı? Ve aynı büyüklükteki aşk acılarını tattın mı?
Karlı bir gecede sevdiğinin adını tüm şehre haykırma cesaretini gösterebildin mi?
‘Ne kadar tatlısın?’ diyerek yanaklarını sıkan bir dost eli oldu mu bebekliğinden sonra?
Sarhoş olup sorumluluktan, kaygıdan, yalandan dolandan arınmış olarak, olağanca saflığınla bakabildin mi hayata?
Tüm bu sorulara yanıt olarak, ışıldayan güneşe doğru kollarımı kocaman açarak ‘EVET, EVET’ diye bağırmak istedim.Ama tam bu sırada içimdeki ses yine konuşmaya başladı.
‘Peki ya acıların? Yok mu acıların?Hayatta hep kazanan ya da hep kaybeden tek bir insan yoktur ki...’
Çaresiz, korunaksız çocukluğun yükleri
Yapman gereken zorunluluklar
Girmen ve geçmen gereken sınavlar
Dostlarının uzaklara gitmesiyle yaşadığın zamansız ayrılıklar ve hissettiğin ‘hiçlik’
Yastığı yorganı dost bildiğin ve asla uyanmak istemediğin sabahlar
Şahit olduğun yalanlar, inkarlar ya da sözleriyle seni paramparça eden ‘düşüncesiz insanlar’
Söyleyeceklerini söyleyemediğin için kendine kızışların, pişmanlıkların...
‘Evet’ dedim biraz dargın, biraz üzgün. O an karardı güneş.Bir bulut girdi araya sanki.Güneşin biraz önceki enerjisi ve coşkusu görülmez oldu.Bir an durdum,düşündüm ve silkelendim.Tabii ya, güneş enerjisinden güzelliğinden hiçbir şey kaybetmemişti. Işıl ışıldı karşımda.Güneş aynı güneşti; ama o anda benim baktığım gibi görünüyordu. Üzgün, kırgın ve buruk...İşte o an anladım olumsuz düşüncelerimizle güneşi kim bilir kaç kez söndürdüğümüzü.Asıl güneş kendi içimizdeydi ve onu her şartta olabildiğince parlatmak, ışığını yaymasına izin vermek kendi elimizdeydi.
İşte o sabah kendi kendime söyleştiğim birkaç saat bunları düşündürmüştü bana. Düşünce yolculuğuna çıkmıştım adeta.Bavulumda anılar, yolumda ise; hem çakıl taşları hem de çiçekler vardı ve vardığım yer yine kendimdi.
İtaat ve düzen aygıtıma baktığımda saat dokuza geliyordu.İçimdeki tüm coşkuyla sahile doğru yola koyuldum, denizi, güneşi, umudu kucaklayabilmek için...
Güneş doğardı, Güneş batardı
İnsan yaşardı
Hayat acıydı, Hayat tatlıydı
İnsan alışırdı.