"Ne seni anlayan bulunur
Ne de çare bulan var sorunlarýna."
Bu sözlerle yürüdü yol boyunca."Neden çarpýp gitmiþti kapýyý, dayanamaz mýydý biraz daha? Ama olmadý. Tükenen sabrýna dur diyemedi..."Yetti." dedi de duyan olmadý.
Oysa ne çok sevmiþti kara gözlüm dediði yarini. Onunla baþ baþa geçecek yýllarýn hayali ile geçmiþti günler,aylar. Bir rüya gibiydi onunla buluþmalarý. Þimdi.. Þimdi rüya bitmiþti, tekdüze bir yaþamýn kýskacýnda kalmýþtý. Her adýmýnda bir yerine batýyordu yaþamýn kýskacý. Sevgi desen,sevmiþti; fedakarlýk desen...nelerden vazgeçmemiþti onun için. Özgürlüðünü geriye býrakýp da gelmiþti. Çünkü onunla geçecek bir ömür vardý. Deðmez miydi? Omzunda o uyurken, saçlarýnýn arasýndan geçerken elleri doðacak çocuklarýnýn düþlerini kurmuþlardý o parkýn bankýnda...Bizim de bir evimiz olur mu, hayalini kurarlardý. Sonra... sonra çok þey deðiþti. Ama birdenbire olmadý.Mýknatýsýn zýt kutuplarýydýlar, birbirlerine yaklaþýrken. Þimdi ayný kutupta yan yana, etkisiz, öylece kalakaldýlar.
Uzanýp tutmak istedi adam, kadýnýn elini. Cesaret edemedi. Gözlerine baktý, aðlamýþ gibiydi. Neden diye iç çekti. Nedendi bu kopuþ? Oysa bir yanardaðýn tepesinde yanmamýþlar mýydý daha dün? Nerde kalmýþtý verilen sözler, hayaller, tutkular?
Keþke...de diyemedi. Niye keþke diyeceðini bilemiyordu çünkü.Ta en baþýna gitseydi de mi keþke deseydi? O da olmazdý. Yaþananlar, çok güzeldi. Kalbinin kýpýrtýlarýný hatýrladý bir an, duygulanmalarýný çýlgýnca. Ne çok sevmiþtim,dedi ;ne çok sevmiþtim ! Bir durgun denize dönen yüreðine sordu: Aradýðýn ne? Aradýðýn kimde? Bir bilebilse...