Özlem kalesinin burçlarında korku çığlığın olmuştur. Onu bir daha göremeyeceğini düşünür Yeniçerilerin isyanlarını oynarsın... yumrukların sıkılır, yüreğin elindedir artık haykırırsın, yaşadıkların yeni bir şiire dönüşmüştür...


İşte yine yaşadığımız bir şiirdeyim.

Güneş sensiz başka doğuyor
Artık limandan kalkan gemilere aldırmıyorum
Martılar sanki hiç yok
Sen varsın tek
Gözlerin yansıyor...

Ben neredeyim anlat...

Benliğim dikenli tellere sarılı
İstanbul kuşatılmış
Depremler artık vız gelir bana
Ağlayamıyorum
Damarlarımda tek damla kan yok

Yaşıyormuyum söyle...

Sensizlik yeni bir günün öğle vakti
Kulaklarımda yedi tonluk gürültü
Gözlerim asfaltta eriyor
Şiiri böylesine yaşamamalıydım
Yanımda olmalıydın
Çöle de razıydım

Hissebiliyormusun belirt...

Yaşam alabildiğine kaygan
Sabahın körünü çalıyor saatler
Üç gündür uykusuzum
Aşkına susuzum
Bu fırtına çabuk dinmez
Bir hortum alır götürür beni

Tut ki son nefesimi veriyorum

Son kez ara be!