Biraz üzgünüm canım
karamsarım da bugün
istemeden kırdım
istemeden üzdüm üzüldüm
üzgünüm seni göremediğimden
üzgünüm yanına gelemediğimden
içimde git diyen
kal diyen de ben
ne dertler ne çileler gördüm
hep tembel hep karamsar oldum
üzgünüm canım
seni kırdığımdan
yanına yaklaşım bir merhaba diyemediğimden...
....................
....................
....................

kısa olan bu içsel şiirimden sonra benim ve birçok insanın da başında olan bir rahatsızlık durumundan
söz açmak istiyorum..
Belki hayatında hiç elleri terlemeyen ler sizler biraz farkındalığı yaşamalısınız.
ve bir an sürekli ellerinizin terlediğini yazılarınızın hep ıslandığını, imza atarken kağıdın ıslanmaktan kalemin bile
renginin kaçmasını, bir toplantıda yada gördüğünüz bir insanla tokalaşırken ellerinizin ıslak (terli) oluşunu hissedin..
ve ne kadar şanslı olduğunuzu bilin!
el terlemesi deyip geçmeyin.....
insanı her yerde takip eden bu durum öyle kötü hissettirmektedir ki insan toplum
hayatından yavaş yavaş kopmakta kendini yalnızlığa
istemeyerek te olsa geçirmekte.
Sorun yok gibi görünsede insanın her hareketini
hazırlayan; beyin, terleme olayını hemen hatırlatmakta ve insanı bu ıslak akıntıya atmakta.
sebepleri etkenleri hala araştırlımakta olan bu rahatsızlık( diyorum çünki öyle) doğuştan
olan ve sonradanda gelişebilir. Benim çocukluğumdan beri ellerim terler bazen az bazen çok ama terler.
Çalışma hayatında insanı zorda bırakan, toplulukta dokunma
hissini bile tattırmayan bir ceza sanki..İnsan dokunmak hissetmek gibi olağan duyuları
bu rahatsızlıktan dolayı malesef çok uzaktan bakar insanlara, bazen katılmaz bile aralarına onların bilmesini
fark ettmelirini, o bakışları üzerinde görmek istemez..
Neden bende oldu niye diye hep sorgular sebeplerini..(psikolojik , metebolizma yada içsel rahatsızlıklar
buna etkenmiş..)
Malesef ki tam anlamıyla bu sıkıntılı dertten muzdaribim ve kesin tedavisi yok öyle biliyorum. (cerrahi müdahele şuan gereksiz olduğu için bunu söyledim)..
El temasının ne kadar mühim olduğunu onu çok kez paylaşmaktan kaçınan ben
ne kadar kıskanıyorum elleri kupkuru olanları.
Kıymet bilinmezmiş ya zaten birşeyi kaybetmeyince
o hesap bende bundan biraz üzgünüm..
Bazen düşünüyorum belki benim için en hayırlısı buymuş ki böyle olmuş
bu kendimi rahatlatmamın bir yolu ama içimden hala niye niye diye gelen sesleri susturamıyorum.


17 ağustos 2005