Gece yarısı hezeyanları ıhlamur sarısı odamın duvarlarına çarptı… Mevsimlerden yazdı…

Kaç yıl oldu dalgaların ısladığı sahilleri ayak izlerimizle imzalamayalı? Ve kaç yıl oldu aradığımız tesellileri bulmaktan cayalı? Çok şeye geç kalınmış bir ömrün verdiği, çorak topraktan kocaman bir çölde bitiveren tek bir çiçek gibiydi bulduğum. Ellerinde ellerimi kaybetmeyi, senle ilgili söylenen her kötü sözü duyduğum anda yok etmeyi ve her güzel sözü seninle daha da yüceltmeyi sevdim ben.

Gece yarısı hezeyanları penceremden içeri daldı… Mevsimlerden yazdı…

Konuşulamadık ne çok kelime varsa geldi bir araya; “cümle” dedik adına. Paylaşılamayan ne kadar endişe varsa buluştu bir sayfada, “şiir” dedik adına. Zaman odayı aydınlatan lambamda takıldı kaldı, boğazımda bir düğüm ve ellerim kalbimin anlatmak istediklerini yine anlatamadı, isyankar kaldı.

Gece yarısı hezeyanları odamın kapsını çaldı… Mevsimlerden yazdı…

Ve ilk kez bu yaz hiç özlememiştik kışı. Sende bulduğum dört mevsimden mi bilmem… Aslında üzgündüm. Bunları yazarken olduğum gibi, ümitsizdim. Çünkü kaybetmiştim çocukluğumdan kalan “büyüme” heveslerimi, büyüdüğümü anladığımdan beri. Her sene yaşımızın birler basamağına bir ekleniyordu, on yılda bir de onlar basamağına bir… Ve karmaşa, sonsuza sürüklüyordu gitmek isteyenleri ve istemeyenleri. Zorunlu trenin zorunlu vagonunun biletsiz, gönülsüz yolcularıydık. Yolculuksa koskoca bir yalanaydı…

Gece yarısı hezeyanları gecenin bir vakti gözlerimi yaktı… Mevsimlerden yazdı…

Geri gelen zaman diye bir şey yoktu. Tek bir saniye bile geri dönmüyordu. Ben seni hep geleceğimde, geçmişimle bütün edip sevdim. Ben seni hep bir başıma büyüttüm kalbimde. Işık saçan gözlerinden, mağrur efendiliğine kadar uykuya doyduğun şu vakitte bile ben seni resmettim. Galiba ben seni sevdim… Yaşadığım bir büyük aşkı, geriye kalan iki aşk suretini hiç edip bir seni sevdim… Sevmenin sonsuzluğunu aşka karıştırmadan, kana kana sevdim seni. Yok etmekten hiç korkmadan, içime çekerek sevdim seni. En çok da hak ettiğini bilerek yaşadım seni.

Gece yarısı hezeyanlarının sıcaklığı içimi yaktı… Mevsimlerden yazdı…

Ve bunlar senin layık olduğundan çok daha başarısız itirafımın son satırlarıydı. Yola koyuldum rüyada da olsa tutabilmek için ellerini. Anlamsız kıskançlıklarımı, sırf sana yaptığım nazlarımı sunabilmek için gecenin bu vakti. Limana rüyaların gemisi yanaştı, hezeyanları ve yazı güvertesine aldı… Bir yıldız, Güneş’ten o geceki ışığını çaldı ve bir yolcu daha sonsuzluk treninin vagonundaki yerini aldı. Mevsimlerden yazdı…



31 Ağustos 2005 01:40

*Yüreğimin tam içinden kopan 5 küçük paragraf... Ve; yazdığım hiçbir yazı daha önce beni böyle ağlatmadı..."