“Eğer sana özlemimi, eğer sana kinimi ve eğer sana duyduğum bitmek bilmez hüznümü yazarsam, biliyorum geçecek, bitecek bu karmaşa. Dağılacak sonunda yıllardır gökyüzümü grileştiren bulutlar…”

Unuttuğumdan değil kutlayamayışım doğum gününü. Bir başka şehrin kapanmış perde arkası oyuncususun artık. Ben, son doğum gününü sensiz kutladım. Bir tek mum ışığıyla odamda, sabaha dek satırlar üzerinde dolanan ve sonuçsuz kalan parmaklarım ve bir damla anason kokusuyla…

Artık seni özlemeye bile hakkım olmadığını biliyorum. Ne benim dünyamda sana, ne senin dünyanda bana yer yok artık. Ama bitmiyor tortular içimde, dökülmüyor içimde yıldızların tozu. Seni özledim. Bakışındaki izleri başkalarında, dokunuşundaki tuzu bir başka dokunuşta aramanın ne kadar zor olduğunu anladığımda sustum, devam etti yaşam.

Artık sana dair hiçbir şeyin benimle olmaması gerektiğini biliyorum. Ama bugün kararlıyım. Çünkü sana olan özlemimi, sana olan hüznümü ve sana olan kinimi yazmazsam bitmeyecek kendimle olan savaşım, bitmeyecek kendime düşmanlığım…

Hayatımın her adımında hala aklımda olmaktan vazgeç artık. Senin kurduğun hayat, benim akışına bıraktığım duygularım birleştiremez bizi. Senden haber alamamak, nasıl olduğunu bilememek ve en acısı “mutlu musun” diyememenin sonsuz sancısı bu. Fırtınanın dinmemesindeki tek sebep içimdeki zehirin. Sırf senin yüzünden üzüntülerime eklediğim binlercesinden kurtulmanın vaktidir artık. Akşam olmadan seni, hiç olmamışçasına, tüm varlığınla sileceğim hayatımdan…

Düşmanlık değil anlatmaya çalıştığım. Tarifsiz ve yarım kalmış bir AŞK’ın yıllardır dinmemiş, acı sonlu sancısı yalnızca. Beni affet, mecburum seni hayatımdan çıkardığım gibi, kalbimden de çıkarmaya… Kelimelerle tarif etmeye çalışıp da her defasında beceremediğimiz kelimelerin hepsini unut. Ben hiç hayatında olmamışım, ben hiç sana aşık olmamışım, sen saçlarımı hiç okşamamışsın gibi unut. İlgini, sevgini, sonsuz sadakatini, ONA ver artık… Bense kendi yolumda, kendi tümseklerimle ilerleyeyim. Adını duyduğum anda derin bir hüzünle sarsılmadan unutayım seni. Bana senden nefret etmemi sağlayacak bir TEK şey söyle ne olur…

Yapmazsın değil mi ? Hala özel miyim senin için ? Yine göz göze olsak, bakışır mıyız saatlerce tek kelime söylemeksizin. Hayır, birlikte de olmayız, birbirimize en derin duygularla da bakamayız. Olmayacak böyle. Sana olan özlemimi, sana olan kinimi ve sana karşı hüzünlerimi anlatmadan uyuyamayacağım bu gece, yaşayamayacağım böyle.

Özledim…
Bakışmalarımızı en çok. Turuncularımızı, gülüşmelerimizi… Kaçamaklarımızı, seni beklediğim o parkı, nane kokan günlerimizi, içime çektikçe çektiğim kokunu. Her an bırakıp gidebilme ihtimalini, senin için çarpan kalbimi özledim. Aşktan ağlamayı, acı çekmeyi, kolunda soluksuz kalmayı özledim. Ben seni, BÜTÜN YÜREĞİMLE özledim…




Kinim sana içimde…
Bırakıp gittin diye. Beni layık gördüğün şey sensizlik oldu diye, ve en çok da döndüğünde yine sana “hayır” deme zorunluluğumu bile bile karşımda olmana, fütursuzluğuna. Sana karşı en kocaman onuru içimde büyütmüş olmama. En çok kinim kendime aslında. Böyle olmamalıydı. Kinim, bunca acıyla geçen ve geçtiği gibi izini bırakan acımasız hayata…

Hüznüm sana içimde…
Beni yarım bıraktın diye… Yarımlığımı, senin yarımlığınla tümlemek yerine kendi yarımlığını bir başkasıyla tümledin diye. Biraz kaygısızlığına, biraz umursamazlığına. Biraz, “sevginin” bal gibi ortada olduğunu göre göre, en acısı da doğrunun birbirimiz olduğunu bile bile seçmene… Tercihine. Doğru mu yanlış mı bilemeden, elde var bir hesabı yolunu çizmene…

Sana olan özlemimi, sana olan kinimi ve sana olan hüznümü anlatmazsam yaşanmaz hale gelecek hayatım. Bunları bil… Bunları duy… Düşün ve hisset. Bu da bulutlarla göğe karışmış onlarca mektuptan biri olsun. Hayata da, ikimize de geçmiş olsun, ARTIK YOKSUN…!