Çiziyorum yazýlan eski satýrlarý, yok aslýnda içimde hiçbir kin tanesi. Aklýmýn uçsuz bucaksýz kurak bozkýrlarýnda þimþekler çakýyor. Yeniden bulabilir miyim bir umut yetisi?

     Virgüller koyamazsýn benim hayallerime,
     Noktalar yerleþtiremezsin, bitiren acýmý
kederlerimi
     Yoktur baþý sonu mýsralarýmýn
     Hiçbir ünlem taþýyamaz imdatlarýmý...

Küçük bir gri bulut yumaðý alýp, yalvarýyorum düþürsün birkaç yaðmur tanesi. Bir yeþilliði hasret sulanmayan aklým duruyorum esen poyrazlarýn önünde. Kuruyor Tanrým bir bir düþüncelerim, donuyor ayazýnda sabahýn olmayan mor güneþleri ne anlam buluyor birkaç söz, istemiyorum dokunma hatta uzatma elini...

     Dokunma satýrlarýma aklýndan bile geçirme
     Ne doðrum senin doðrun, ne yanlýþým yanlýþýn

Sen ki sen, düþün hangi gece sabahladýn ayla?
Hangi yýldýza acaba benim gibi baktýn?
Ben yüreðimin demirlerine soðuk soðuk parmaklarýmý geçirirken,
Sen kendini hangi yalanlara sattýn?

Ýçimde uluyan köpek gibi piþmanlýklarýma, aklýmýn en uçsuz bucaksýz kurak bozkýrlarýnda leþleri sevgilerimin bende koþacak bozkýr çok içim kokuyor...

Sen ki sen, hangi soruma cevap oldun yoluma yoldaþ?
Ne gün umut bildin umutsuzluðumu?
Yalan yanlýþ sözlerini döktüðün hangi gecenin lanet saatinde küfrediyor yüzüne utanýyorsun yeminlerinden,
Defol kalbimden!,,,