Öksüz

Şimdi hiç ihtiyacın yok biliyorum bu sözcüklere, yaralarına merhem bulmak değil niyetim.
Deşmek de. Gecenin içinde kalmak öylece, senin gibi.

Hayatın zor ve karanlık koridorları var bizim gibiler için.
Sanki bizler - sen ben ve belki bildiğimiz bir kaç kişi daha-
bu karanlık koridorlarda yapayalnız
ve ürkek
ve tedirgin
el yordamı yürürken bir boşlukta, rastlaşmışız öylesine.

Kimse kimsenin acısına, kimse kimsenin boşluğuna bulaşmadan, dinlendirmiş yüreğini. Bir dönem yan yana yürümüş, bir dönem ayrı düşmüşüz. Karanlık bir labirentin ortasında sayıklayan öksüz çocuklar misali, üşümüş titrek yürekler!
…
Zaman zaman birbirine tutunan,
Zaman zaman usulca birbirine sokulan,
Derin nefes alma ihtiyacı duyan öksüz çocuklar misali!
…
Kim baksa dışardan acınası bir hal gibi!
…
Nedenlerimiz, sonuçlarımız ne kadar farklı olsa da, bu koridora ne zaman girdiğimizi, bazılarının neden dışarıda kaldığını bilmememize rağmen, her şeyi saatlerce anlatsak değişmeyeceğinden, suskun ve ürkek halimiz.
İşte bu yüzden biz hep karanlıktan korkmaya devam edeceğiz ve bu koridorda yürümeye devam edeceğiz, içimize batanlarla birlikte...

Ama yine de insan yüreğinin üstünde bir el istiyor bazen, sesinin yankısında bir ses, teninin kıyısında bir başka ten. İnsan yorulmuş ruhunu bir başka öksüzün koynunda uslandırmak, dinlendirmek istiyor bazen. Oysa kimsenin yarasına merhem yok bu alemde, bunun başka yolu yok, çıkış yok!

Biliyorum abarttığımı söyleyenler olacaktır aramızda, iyimserlik üstüne bir kaç söylem ile yahut gerçekçilik adına atılmış nutuklar ile..

Oysa hakikat bu karanlıkta gün gibi ortadadır.
Lafı bulandırmanın, işi sulandırmanın anlamı yoktur.
Bu karanlık bir gece
Dipsiz bir kuyudur!

Tanrı’nın varlığında gerçekçi bir şüphe duyanların alemidir burası
Ve palyaçolar burada sadece geçici bir duraktır.
…
Sözcükler ağırlaşıveriyor bazen benim için de,
“Huzur” en zor bulunanı oluyor genelde benim içinde.
…
Sevgilim, bin kere anlatsam bitmez, aynı şarkıyı bin kere dinlesen geçmez, hep aynı kelimeleri seçsem değişmez. Bu böyle olmaya devam edecek, biz yan yana yürümeye devam edeceğiz.
…
Karanlık koridorların, ıslak dehlizlerin ellerine düşmeden öncesi var mıydı?
Sevilmemiştik küçükken ondan mı buradayız?
Yeterince anlaşılmamıştık, yüreğimiz fazla naifti, ondan mı buradayız?
Beynimizin içindeki girdaplar derinleşti ve biz soluk alamaz olduk, ondan mı buradayız?

Yani geçmiş başka türlü yazılsaydı, burada olmaz mıydık?
DNAlarımız mı bizi buraya sürükleyen?
Sebep neydi? Bilmiyorum gerçekten?
Buradayız ve bu değişmeyecek
Bunu biliyorum.

Buralarda olacağım.