Bu öykü sadizme adını veren Fransız yazar Marquis de Sade’a ve onun sonu gelmeyen düşlerine ithaf edilmiştir. de Sade, neredeyse yarı ömrünü akıl hastaneleri ve hapishanelerde geçirmesi için ne gerekiyorsa yapan devlet adamlarına ve ailesine şöyle sesleniyordu parmaklıkların arkasından: ‘Yanıldınız, beni buraya kapatarak beynimi coşturdunuz, bana can vermek zorunda kalacağım hayaletler yaratma olanağı verdiniz!’

SON

‘Ve hepimiz az ya da çok rüyacı değil miyiz?’ _Dostoyevski


Düşlerin efendisi;

Sana senden birkaç yüzyıl sonra, seni adını bile asla öğrenemediğin bir şehirden, yıldızlı ama yanlız bir gecede yazıyorum. Boş sokaklarda farelerin cirit attığı saatteyim. Bir yandan öyle bir şarkı dinliyorum ki eminim sen de çok severdin. Senin kitaplarını, adına yazılmıuş denemeleri okuyup düşlerine girmeye çalışıyorum...


Şimdiki zamanlar...

Artık giyotin yok. Anlayacağın başka başka ölüyoruz. Yaşayarak, boyun eğerek, içimize atarak, katlanarak, ağlayarak ölüyoruz. Piscus Hapishanesi'nin bahçesine gömülen cesetleri hatırlıyor musun? Hani zaman geçtikçe toprak onları taşıyamaz olmuştu ve kadın erkek organları toprağın yüzeyine fışkırmaya başlamıştı... Sokaklar öyle şimdi. Kadınları, erkekleri, çocukları ve onların suçlarını taşıyamaz oldu. Caddelere sığmıyoruz!. Her yerden açaklıklar ve acılar yağıyor üzerimize.

Biliyorum…

Hissediyorum; kafama bir kedi saldıracak ve pençelerini saplayacak derinlere. Beynimin içindeki sıvıyı akıtacak. Buna rağmen ölmeyip can çekişeceğim. Yaşadığım bu felaketten sıyrılamadığımı görüp deli gibi tepineceğim olduğıum yerde. Hatta delireceğim.

Şimdiye dek kurguladığım düzmecelerin, ihanetlerin, teorilerin, bir türlü gideremediğim yanlzılığın odaya akıp gidişini izleyeceğim yerde sürünürken. Hiçbir hayalim kalmayacak, lanet olsun, hiçbiri. Umutlarım da… sonun gelmesi için yalvaracağım Tanrı’ya. Ama gelmeyecek. Bundan böyle ölene dek, akıp giden düşüncelerin bulandırdığı bedenimle yerde sürünüp duracağım.

Oysa dün gece düşümde ona bir silah uzatmıştım beni vurması için. Eğer becerseydi daha az acı çekecektim. Bir aşk daha yaşamalıydım, biraz daha sevişmeliydim, bir kez daha güneş üstüme doğmalıydı ya da ben güneşi uğurlamalıydım avucumda bir tutam hayalkırıklığyla. Lanet olsun kötü perilere. Lanet olsun tekir kediye!

Kimin ruhu kısılıp kalmış ki içinde böylesine kötü… çok kötü… içinde kim var? Çok ağlattığım, her gece yatağında bir sürü çivinin üzerinde uyumaya mahkum ettiğim koca bir adam mı ki asla eskisi gibi gülmeyecek çok istediğinde asla yanında olamadığım hatta bunu zaman zaman bilerek yaptığım bir dost mu, yoksa annem mi hep ama hep sadece mutlu olsun diye yalan söylediğim?

Fantastik olsun isterdim her şey her zaman. Gerçeklerle oynadığım köşe kapmaca son mu buluyor? Oysa alışır gibiydim düzene. Hangi türe ait olduğunu bilmediğim yazılar yazmaz olmuş, memleketin haliyle bile ilgileniyordum. Kötü kedi pençelerini batırmasaydı eğer başıma, ben daha biraz nefes alırdım. Adamın eline silahı vermiştim gerçi dün gece ama… Düş işte…

Beynim, içine gömdüğüm aşklarım, yanlızlığım, hastalıklı bağlılıklarım, komplolarım, yanılmalarım, kendimi inandırdığım gerçeklerim akıyor odaya. Kedi; artık son pençeyi de kalbime batır da öleyim ha, ne dersin?