Her oturuşumda bu masaya ..
Her dokunduğumda, bu son olsa diye geçirdim içimden.
Bir daha yazmasam keşke ..
Yazdıkça anlamların kaybolduğu, gözlerimin daha çok dışarıya daldığı, sokağın en kalabalık anlarında bile kulaklarımın sağırlaştığı, bir daha yazmasam keşke diyerek, yazıyorum, yazıyorum, savunmasız, bir iç çekişle dalgınlığımdan geri dönerek..

Sanki yetmeyecek gibi sayfalar, kalemler çok çabuk bitecek ve sanki yarım kalacak gibi ..
En korktuğum yazarken bir şeylerin, yazacaklarımı alı koyması, heyecanımı, birikmişlerimi susturup,
ara verdirecek sesler duymak, bölünmek ..

Masadan kalkmasam diyorum, sonu gelmeyecek sandıklarım, daha yazmadığım, yazamazsam sanki yarım kalacağım.
En çok da anlaşılmazlık tutuyor ellerimden. İfadelerin kapalı kalması, bir şeylerin örtmesi,
çok şey yazıp az şey anlatmak ister gibi önce ellerim, sonra yüreğim.
İçimdeki çocuğun fısıltıları; daha az, daha az ....
Durmadan yaz ama az ..
Azar azar yazdıklarım; gecelerce biriktirdiklerim ..
Ya bir sabahın koynunda, ya da günün en kalabalık saatinde dökülüyor ellerimden.
Bazen ellerimi tutasım, bağlayasım, susturasım gelir.
Neden konuşmak istemediklerimi, yazarsam çözülürüm ki?
Karmakarışık anlamlar, ince ince uzaklardır aklımı başımdan alan..

Ve bir yağmurun sesidir en fazla ellerimi konuşturan. Önce gözlerim kapanır, ardından ruhum, bir yağmur yağar, bir de ruhum ..
Susmazsa yağmur, bir daha uyanmayacak kadar derindir uyumadığım uykum.
Ben bile inanırım çoğu zaman, bir düşten ibaret olan, yağmur dinince bitecek olana.
Ne yağmurlar, ne düşler birikti, çoğu yazılmış ve yazılmadan yarım kalanlarca.

Ömrümde bir yağmur vardı, düşü yaşamadım,
o yağmurdu ki; sadece ıslanıp, sadece yağmurla paylaştığım.
Dinme ne olur dinme diye yalvardığım ..
En uzun ıslaklığım ..
Gözlerimi kapamadan, ıslanmaya sarıldığım.
Ruhumun en özgür olduğu..
O gece anladım ki; yağmurlarında sebebi vardı yağmak için, ağlamak içinse bir şeyler gerekirdi.
Artık sebepsiz de yağıyor gözlerim, yağmur; nedenli sanıyor ağlamalarımı.
Bilmiyor ..
Bende bilmiyordum az önceye kadar, ağlamak değildi içimden gelen, birikmişliğimdi ..
Burada tutmalıyım ellerimi, masadan kalkmalı, gökyüzüne dönüp gözlerimi, seslenmeliyim yağmura ..
Daha az, daha az.........

-=-
Selcan Tokgöz