Kimse, hiç kimse sevmeyecek seni; sevdiğin kadar.
Harcadığın emekler, tükettiğin zamanlar. Karşılığı olmayacak düşlerinin, düşlediğin kadar.
Neler olsun isterdik, her zaman yanında olmak istediğimiz nice insan.
Hepsi bir bir terk edip gittiler, bizi bize bırakıp, acımadan. Bizlerde yaptık aynılarını.
Bize olmasın istediklerimizi bizde yaptık. Utanmadık.
Ağladık, sakladık, ne varsa söylenecek hepsini sustuk. Söylemeden sevgimizi çekip gittik.
Yaralıydık.
Onca altından kalkılmaz sevgiler yaşarken, sevdiklerimizden firar ettik.
En çok annemden, daha çok babamdan. Belki bizi en çok sevenlerden, bizi bizim sevdiğimiz kadar
sevmediler diye, bizi gerçekten sevenlerden kaçtık. Ağladık.
Şimdi akan gözyaşlarını kendi haline bıraktık. Ya içimizde biriken yaşlar, onları kim kurutacaktı.
Kimler bilecekti. Kim anlayacaktı şimdi beni? Ya seni? Ağladım. Göz yaşlarımı yazılarımda bildiniz.
Tüm ağladıklarımı.
Kimini ben sildim, kimi zaman silmedim, kurudular.
Yüreğimde birikenler, bu ıslak beden, ne yazılarımda ne dost yüzlerde aktılar.
Ne kalabalıklarda, ağladım, görmediler.
Bilmediler dünya! Bilemediler!..
Kızmıyorum ..
Bende yaptım kim bilir kaç defa, görmedim karşımda gizli akan gözyaşlarını.
Kendim gibi gizleyenlerin kurumamış sevdalarını. Ağladım.
Hiçbir sevgi kalmayacak sonsuza dek, hiçbir düş, düşlediğin kadar pembe olmayacak.
Benim düşlerim dahi siyahtılar. Şimdi de siyah, yarın da. Ağladım.

Ağladım ..
Ağladım ...

-=-
09.HaziraN.2oo2