Boşuna çırpınışlar mı bunlar acaba? Kaçışın var mı kötü gerçeklerden? Şöyle kafanı kaldırıp gökyüzüne doğru baktığında, yukarıdaki gerçekleri görebilir misin? Belki de zaten görüyorsun, farkındasın. Fakat içindeki ruh, farkında olmana izin vermiyor. Belki de bile bile farkında olmak istemiyor. O kimliği belirsiz varlık yönetiyor seni. Kumanda onda. Ve sen de ona itaat ediyorsun.

Artık zamanı geldi esas seni keşfetmenin. Ruhunu okşayan o optimist varlığı bulup analiz etmenin zamanı geldi. Bunu yapmayı kabullenmek, gerçeklerle yüzleşmeye hazır olduğunu gösterir. Sonunda ne olacağını düşünmeden, cesur bir tavırla ‘hazırım’ demek. Gökyüzünden ilham alarak seni yöneten o varlık bakalım nasıl hitap edecek benliğine? Neler söyleyecek? Şu noktadan itibaren şüphesiz merak duygusu sarıyor beynini. Sabırsızlık meşgul ediyor tüm meşrebini.

Peki ya sonrası? Tüm hakikatler karşında dururken, ne yapacaksan? Umutlarını oluşturan o değerlerin biranda yok olmuşluğunun karşında olmak, yılların sergilediği o oyunun içinde bulmak kendini, rahatlatacak mı seni? Umutlarının ayaklarına bir köpek dolanırken, köşeye sıkışmış vaziyetini göreceksin aynada. Ne kadar da aciz ve cibiliyetsiz göründüğüne bir baksana. Hakikatlerin böylesine üzgü dolu olacağını hiç tahmin etmemiştin öyle değil mi? O lanet olası varlık sana kendini optimist göstermişti çünkü. Sen de en iyimser ifadeni takınarak beklemeye başlamıştın. Aslında öyle bir varlık hiç olmadı. Fakat söyler misin bana, şu dünyada hangi varlık kendini olduğu gibi gösteriyor? Hayat bir maskeli balo. Balo bitiyor ve biz özü görüyoruz. Sonrası malum. Uğradığımız tüm bozgunlar, hayal kırıklıklarına isyan edişimiz bu yüzden değil mi? Ve sonunda hayata inatla tutunma çabalarımız. İşte o vakit demiyor muyduk, gerçekler acıdır diye. Hatırla, gör, bil. Ve bir daha hakikatleri aramaya ve öğrenmeye çalışma.

Bu istemsiz sanrıların karanlığında kaybolmak mı istiyorsun? Boş ver, unut gitsin her şeyi…