ÝKÝNCÝ BÖLÜM

Karlý bir þubat akþamý elime geçen mektubun üzerimde yapmýþ olduðu tahribatýn etkisinden kurtulmaya uðraþýrken üzüntü ve karamsarlýðýn yerini bu sefer endiþe ve merak almaya baþladý. Acaba, ikinci bir mektup gelecek mi?
Olaya daha sakin bakmaya baþladýktan sonra kýsacýk mektubun gururumu okþadýðýný anladým. Yazýlan satýrlar benim içindi. Bu satýrlarý elime geçmeyeceðini bildiði halde yazmýþtý. Çok geçmedi beklediðim cevabý bu akþam iþ dönüþü annemin öfkeli bakýþlarýnda aldým. Beklediðim mektup annemin elinden benim elime geçti.
Annem:
... Sana gelen bu mektubu okuduðum için senden özür dilemeyeceðim. Sen okumadan önce biraz konuþalým, ne dersin kýzým?
Veda:
... Konuþalým anne. Benim için de iyi olur. Odaya geçelim.
Odaya geçince annemi beklemeye baþladým. Yine beni suçlayacak ve öfkesini kusmasýný beklerken, yumuþak ve güven veren bir sesle konuþmaya baþladý:
... Þunu iyi bil kýzým: Ben, baban ve kardeþlerin, özetlersek ailece senin iyiliðini düþünüyoruz. Senin yokluðunda hepimizin caný çok acýdý. Bunlarý tekrar, anlatmayacaðým. Ama sana güvenmek istiyoruz. Sen de, ben de biliyoruz ki, geçen hafta gelen mektupta o adamdandý. Anlayamadýðým þey: Adresimizi nasýl buldu?
Veda:
... Bana güvenebilirsin, anne. Ama mutlu olmamý beklemeyin. Ben sizin aile þerefinizi korumak için mutluluðu yakalamýþken kocamý terk ettim. Yoksa / Arasýl / soyadý beþ paralýk olacaktý. Öyle deðil mi, anne? Öte yandan kendi ellerimle onu büyük bir boþluðun içine yuvarladým. Ve buraya geldim. Bana, bundan sonra ne yapacaðýmý soruyorsan, bilmiyorum! Bildiðim bir tek þey var: Bu mektuplarý kim gönderiyorsa, Allah ondan razý olsun. Mektuplarýn devamýný bekleyeceðim. Benim de bundan sonra umut edebileceðim bazý þeyler olacak.
Annem:
... Peki kýzým, yeter ki fazla üzülme sen!
Veda:
... Beni yalnýz býrakýrsan mektuplarýmý okumak istiyorum.
Ellerim heyecandan titreye, titreye mektubu zarftan çýkardým. Yavaþ, yavaþ okumaya baþladým:

Sevda çiçeðime:
Sisli gecelerin ardýndan
Geçmiþe bir yolculuk..
Bu sana ikinci mektubum, bir tanem.
Dudaklarýnýn tadýný düþlemeden yapamadýðým eline geçmeyeceðini bilerek senden uzak, senden ayrý geçen yýllarýn ardýndan hayaller kurmuyorum.
Hala ufacýk bir resmin baþ ucunda duruyorsa, terliklerin hala ayak ucunda giyilmeyi bekliyorsa inan ki tembelliðimdendir. Bir tanem, söz! Elimin erdiði bir gün kaldýracaðým
Seni sere serpe tasvir eden o tabloyu da hayal edemiyorum. beraber yattýðýmýz o yatakta yýllardýr ben yatýyorum. Bazý geceler yorganýn altýna girerek sessiz, sessiz aðlýyorum.
Hani o kadehlerin ardýnda mutlu, mutlu gülümserdin ya, þimdi o kadehlerin arkasýnda ben
gülümsüyorum. Yorgun ve mutsuz, loþ ýþýklarýn altýnda. Her birinin ayrý, ayrý hikayesi olan kader kurbanlarýna.
Uykusuz geçen gecelerimin gündüzleri de benim. Seni düþünecek o kadar çok zamaným var ki.
’Seni seviyorum’ diyen sesin, kulaðýmda met cezir dalgalarý gibi bir duyulup bir kayboluyorsa. Güneþin sýcaklýðýný duyabiliyorsam, yüreðimde! Biliyorum, hala bir parçan benliðimde yaþýyor.
Artýk, bir tanem de deðilsin. Sevdiðim, sonsuza dek sevebileceðim sevda çiçeðimsin. Solmayan asla baþkasýnýn olmayan.
Bu defa bu kadar,
Ýki hecelim.


HASAN CEVAT KARTAL