Þiddet, her þekliyle insanýn insana, insanýn hayvana kýsacasý yaþayan, nefes alan bir canlýya uyguladýðý o zorba baský! Aslýnda bu konu hakkýnda yazarken, yazýlanlarý okurken, yorumlar yaparken hepimiz aþýrý þekilde geriliyor, iç isyanýmýzý bastýrmakta güçlük çekiyoruz biliyorum; peki ya bizzat uygulayanlar…hangi ruh hali içindeyken bu davranýþlarý sergiliyorlar, iþte bunu anlayabilmek mümkün deðil. Sanýrým insanlýktan tamamen çýkýyor, bambaþka bir ruh haline bürünüyor, adeta canavarlaþýyorlar. Bu taným sizlere çok mu acýmasýz geldi bilemiyorum ama; gün geçtikçe yozlaþan toplum deðerlerimizi, yitirdiðimiz etik anlayýþýmýzý ve yapýlan vahþilikleri gördükten sonra az bile kaldýðýný düþünüyorum ben.

Öte yandan, bu sevimsiz konunun çok iþlendiðini, çok dile getirildiðini, her defasýnda hepimizin yüreklerini daðladýðýný ve daðlamaya devam ettiðini de kabul ediyorum. Ama toplum bilinci saðlayabilmemiz, ne kadar üzülsek de konudan uzak kalmamamýz ve daha duyarlý olabilmek adýna yazmak ve yazýlanlarý okumak, kýsacasý paylaþmak gerektiðine de inanýyorum. Çünkü konu ve getirdikleri son derece önemli hem de hepimiz için.

Þiddete maruz kalmak, o acýmazlýðý an be an yaþamak, ince ince sýzlayan bir yürekle bir ömür geçirmek, yýllarca kimselerle paylaþamamak hiç de kolay deðil. Mutlaka çeken bilir, bizler ise sadece anlamaya çalýþabiliriz.

Nedendir bu þiddet, bu acýmasýzlýk? Ýnsanlardaki hangi durumlar onlarýn böylesi bir ruh haline bürünmelerine sebep olur? Sorular zor, sorular karmaþýk ve ne yazýk ki sorularýn tek bir cevabý yok…

Þiddet o kadar geniþ boyutlu bir spektrum içeriyor, bünyesinde o denli çok þeyi barýndýrýyor ki…Çocuða, kadýna, zaman zaman anneye, babaya uygulanan þiddet; dayak; taciz ve zorla bir þeyleri kabul ettirmenin ötesinde cinsel istismarlar; tecavüzler; aile içlerinde kapalý kapýlar ardýnda sýkça uygulanan ensest iliþkiler…tümü ne kadar acý, ne kadar kalp yaralayýcý olsa da maalesef günümüzün gerçeði. Giderek insanlýðýmýzdan utanýr hale gelmemizin en önemli göstergesi. Birçok þeyi tabu yapýp konuþamamanýn, ayýp saymanýn iç karartýcý senaryosu hem de yüzlerce, binlerce. Bir anlýk zevk, bir anlýk kendini kaybetme duygusunun ortaya çýkardýðý acý bilanço. Vicdanýn yerle bir edildiði, unutulduðu bir toplum haline geliþimizin en hazin belirtisi.

Küçücük bir çocuða acýmasýzca kalkan bir elin sahibinden nasýl vicdan bekleyebilir ki insan. Eþine, kýzýna, oðluna her gece dayak atan ve ancak böyle rahatladýðýný söyleyen bir babadan; ya da küçücük bir bedene uzanarak vahþi emellerini gerçekleþtiren sapýk ruhlu bir akrabadan.
Bir çocuk dünyaya getirmenin ne denli büyük bir sorumluluk olduðundan habersiz bir kesim insanýmýza, o çocuklarý saðlýklý bir ruh hali ile topluma kazandýrýrken, adam gibi yetiþtirmenin büyük bir sorumluluk olduðunu nasýl anlatabiliriz ki…dünyadaki tüm kötülüklerden habersiz minicik yavrularýn masum dünyalarýný kara birer yýlan gibi sokmanýn gerekçelerini hangi yürek kolay kabul edebilir ki…

Yaþamak, hayatýmýzý idame ettirirken paylaþmak durumunda olduðumuz tüm deðerlerimiz vicdanýmýzla anlam bulmaz mý sizce? Vicdan varsa eðer insanýn kalbinde, toplum içindeki davranýþlarý asla baþkalarýna zarar vermeyecektir, öyle deðil mi? Bu baðlamda bir anne, bir baba, bir akraba nasýl olur da dünyanýn en masum varlýklarýna, çocuklarýmýza kötülük yapabilir?

Öte yandan varlarýný yoklarýný bize, bizim geleceðimize adayan ve bu uðurda her türlü fedakarlýðý yapan anne ve babalarýmýza eziyet çektiren, el kaldýran, döven, sokaða atanlara ne demeli? Saygý ve sevginin en yücesini hak eden bu dünya tatlýsý insanlarýn kalbini acýtmanýn, aþaðýlamanýn, son günlerinde zor durumlara düþmelerine neden olmanýn haklý bir gerekçesi olabilir mi?

Ýnsanlýðýmýzdan bu kadar mý uzaklaþtýk, kalplerimiz bu kadar mý acýmasýz hale geldi ki sözüm ona sevdiklerimize bir þekilde zarar veriyoruz.

Ne oldu bizlere?

Tepkisizlik, vurdumduymazlýk hat safhada. Sadece dýþardan bakýyor, yabancý gözlerle bir film gibi izliyor, timsah göz yaþlarý döküyoruz, o kadar…

Yapýlan araþtýrmalar ne yazýk ki ailesinde þiddet görenlerin ilerde kendi çocuklarýna da þiddet uyguladýðýný gösteriyor. Yani geçmiþinde dayak yiyenler ilerideki yaþamlarýnda bir þekilde uygulamacý oluyorlar; çocuklarýný yada eþlerini dövüyor, onlarýnda hayatlarýný çekilmez hale getiriyorlar. Aslýnda ilginç deðil mi? Þiddet görenin, dayak yiyenin bu acýlarý birebir yaþayan birisi olarak ileride bunlarý uygulayan olmasý. Ýlginç ve acý ama, maalesef gerçek. Olayý biraz daha normal boyutlara taþýdýðýmýzda, ailesinden çok baský gören kýz çocuklarýnýn anne olduklarýnda ayný baskýyý kendi çocuklarýna da uyguladýðýna þahit oluyorum kendi çevremde zaman zaman. Oysaki tam tersinin olmasý daha mantýklýymýþ gibi gelmiyor mu sizce de? Ne bileyim en azýndan o baskýlarý yaþamýþ ve ruhu buna zor dayanmýþsa hatta an gelip isyan noktasýna kadar bunalmýþsa, çocuklarýný daha iyi anlamasý gerekmez mi ebeveynlerin?

Ama hayýr! Sanki tarih aynen tekerrür ediyor sadece oyuncular deðiþiyor.

Peki tüm bu iç karartýcý tabloyu düzletecek çözüm yada çözümler var mý? Hukuki anlamda verilemeyen cezalar, verildiði halde eksik kalan ve aflarla serbest býrakýlmaya kadar giden yolu çabuklaþtýran cezalarýn, olaylardaki etkisini ve çözümlerdeki yetersizliðini hepimiz biliyoruz. Üstelik ceza aldýklarý halde uslanmayan, içlerindeki kötü emellere söz geçiremeyen o sapkýnlar dýþarýya çýktýklarýnda yine ve yeniden ayný vahþilikleri yapmaktan geri kalmýyorlar. Elbetteki daha caydýrýcý cezalar verilmesi, buna ek olarak psikolojik tedaviye alýnmalarý da bir çözüm ama maalesef hiçbiri yeterli olamýyor. Bu iþi kökünden temelinden çözmek için tek yol var , o da eðitim…

Aile içi eðitim…Sevginin o derin hoþgörüsü altýnda konuþarak, bazý þeyleri tabu olarak görmeden açýkça paylaþarak çocuklarýmýzý eðitmek. Köylerden kasabalara, kentlerden þehirlere ve büyük metropollere…Her yerde öncelik sevgi ile harmanlanmýþ aile içi eðitim olmalý. Okul öncesinden çocuklarýmýza vereceðimiz kendi gelenek ve göreneklerimizle desteklediðimiz o saðlam deðerlerle; yavrularýmýz henüz minicikken ve her þeyi almaya açýkken en doðru þekli ile onlarý yönlendirmeliyiz.

Bunu yapabilmek içinde, sürekli okumak, araþtýrmak ve dünyaya getirdiðimiz yavrularýmýza nasýl daha yararlý olabilirim diye düþünmek gerekli. Bizler bunu yapabildiðimiz sürece, kendine güvenen, ayaklarý yere saðlam basan çocuklar yetiþtirebiliriz. Ve bu bir diþlinin çarklarý gibi birinden diðerine geçerek tüm topluma yansýr. Saðlam çocuklar saðlam gençleri, saðlam gençler ise geleceðin güvenli ailelerini oluþturur. Onlarýn yetiþtirdiði çocuklar ise kendilerinden her zaman bir adým önde ve hayatla her zaman barýþýk, sevgi dolu, vicdan yüklü, sorumluluk sahibi olurlar.

Pek çoðumuz maalesef üzülmemek adýna bu tarz haberleri yorumlarý okumuyor bir kalemde es geçiyoruz. Oysaki üç maymunu oynamanýn bencilliðine yenik düþmememiz gerektiðini yinelemeliyim. Çevremizde bir yerlerde þiddet, taciz varsa ve biz buna göz yumuyor görmezden geliyor susuyorsak aslýnda bunun da bir suç olduðunu bilmemiz gerekli. Yasal anlamda suç olmasýnýn yanýnda vicdani anlamda da kabul edilemez bir sorumsuzluk bana göre. Bir þekilde sesimizi çýkarmalý, bir þekilde o insanlara yardým elimizi uzatmalýyýz; en azýndan konuþarak paylaþarak yol göstererek yalnýz olmadýklarýný hissettirerek.

Bu dile getirdiklerim çok þey mi? Asla deðil! Yapýlacak olan hepimizin bu anlamda biraz daha duyarlý, istekli ve paylaþýmcý olmasý.

Hepiniz sevgiyle kalýn.

NOT: yazýmýn isim annesi Deniz’ime teþekkür etmeden geçemedim, izninizle…