"Anneleri tarafından, farelerin yaşadığı mahzene hapsedilen, kız çocuklarının perişanlığı"

15,19 ve 21 zindanda 7yıl...
Geçer mi be, diye sakın demeyin...
Geçiyor işte bakın ve gözlemleyin...
Hayvanlar ve insanlar...
Arzı mekânda birlikte yaşayanlar...
Dileyenler veya zorunda kalanlar...
Âdemi beşer için yaşanan ibretlikler...
Farelerle yaşayan gençler...
Çöplükten geçinenler…
Birçok gerçekten habersizler...
Mahkûm olmuş ve çaresizler...
Fareleri arkadaş addetmişler...
Hayatı zindan zannetmişler...
Makûs talihlerine rıza göstermişler...
Ne yapsınlar, annelerine inanmışlar...
Ve maalesef hayattan dışlanmışlar...
Anneleri benliğinde itaat odağıydı...
Neden buraya atıldıklarını soramıyorlardı...
Anneleri zaten kendi kimliğinde perişandı...
Neye tabi olacakları zihinlerinde karışıktı...
15,19 ve 21 hepside nadide bir gül...
Hissiyatlarında dahi ötmeyen bülbül...
Onları, fare dışkılarıyla yaşatıyordu...
İnsanların hayvanlaşmaları ne mümkün değil...
Hayvanların insanın hizmetinde bulunmasının esası!
Hilkatinin, tecellisine teslimiyetle yaşamasıdır…
Başımıza gelen ve gelecekleri beklemeden…
Arzın sahibine içtenliğimizle yönelmeliyiz…
Bizlerde olabilirdik, bunları yaşayabilirdik…
Kim bilir kimler yaşamıyor ki, nerden bilirdik…
Dünyaya sarılma hırsım, keyfiyet hususum…
Nefsimin bitmeyen envayı çeşit arzusu…
Önümü görmemi, kendimi bilmemi, hala engelliyor…
Ecel, ölüm, kaza, bela, tabut, mezar ve zavallı kızlar…
Ahvalimim perişanlığını bir kez daha bana yaşattılar…

Mustafa Cilasun