Ey kıtanın mağdurları, mahzunları,
Kadınları, çocukları yetim kaldınız,
Sahipsiz, biçare, kan pare, can yerde,
Mazlum halde, kıtadan göçüyorsunuz.

Dimağım duruyor, nutkum çöküyor,
Zihnim havale geçiriyor, kalbim titriyor,
Dizlerim kireçleşti, ayaklarım gitmiyor,
Kimseler sizleri görmüyor, ilgilenmiyor.

Hani insan içindi, insanlıktı medeniyet,
Artık tanıdık senin gerçek yüzünü şirret,
Gasp, zulüm, bilinmeliydi senindir ihanet.
Tarihe şahit olarak yaşamak, bir zillettir.

Her savaşta, mağdur kadın ve çocuklar,
Aslında onlar yeryüzünün manasıdırlar,
Müstekbire karşı, hanif kulları ararlar,
Çaresizlik için de, gözyaşlarını akıtırlar.

Ne olur yarenler, dostlar, ahbaplar,
Ne bu hal, hareket yok, tüketim çok,
Rezalet ayyuka çıkmış, tavan yapmış,
Cennet vatan teraneleri her yeri sarmış.

Bu nasıl bir cennet vatan ki, ahval perişan,
Gasp ehliler, illegal tacirler, kızları satanlar,
Fuhşu, alkolü, eroini, simsarlığı pazarlayanlar.
Cennet denilen arzı mekânda tertipleniyor…

Ne vakit uyanacağız, kimlere inanacağız,
Din önderleri kayıplarda ne zaman bulacağız,
Hiç olmazsa bari hep birlikte zalimleri lanetle,
Yürek dayanmaz artık yaşanan bu vahşetlere.

Stratejik ortağımız dedik, zulme ortak olduk,
En aşağılık, pislik nifakın odağına sarıldık,
Uçaklarımızın modernizasyonları için anlaştık,
Filistin, Irak mazlumlarının sadece kanına baktık.

Eğer rahmet kesilirse, şayet bir azap gelirse,
Çoktan hak ettik, kimse tarafından bilinmese de,
Efendimiz gelse, inananların bu gafletini bir görse,
Arz sarsılır, sema katlanır, insanlar fark etmese de.