Kendimi bildim, etrafı tanıdım hala diyorlar…
Aman ha, dikkat cehennem var buyuruyorlar.
Öyle bir ateş ki, sakın odunları dahi insanlar,
Dinliyorum, korkuyorum ve sadece bu kadar…

Allah diyorlar hakkın da bir şey bilmiyorlar,
Peygamber diyorlar, kutsal günlerde anıyorlar,
Cennet mi, girmenin çok zor olduğunu söylüyorlar,
Dinliyorum, merak ediyorum, sadece bu kadar…

Babamın, anemin emirlerin de, eşimin isteklerin de,
Çocuğumun siparişlerin de, nefsimin gezintilerin de,
Cari hayatın tüm veçhelerin de, yapılan görevler de,
Allah, hâşâ kalpte değil, kan pompalayan yürekte, dilde.

Allah’ı tanımak, ona yaklaşmak, seferber olmak,
Peygamber efendimizi, nefsimizden fazla sevmek,
Sevmekten öte, ne yaptığını, ne bıraktığını bilmek,
Hakikatin aslı olması gerek, korkutmak ne demek.

Nefs için her şey bol, ne seçersen al, yanılıyorsun,
Hereksin yaptığını biliyor, doğru diye uyguluyorsun,
Cami hocaları, vaazlar da tebessümü eksik etmeseler,
Korkutmak anlıktır, sevdirmek, bakidir, kalıcılıktır.

Cenneti, cehennemi ve peygamberi hoca da görmedi,
En vahim olanı, Efendimizin tarzını, usulünü terk etti,
Cemaat zavallı, dimağ boş, hoca ise kükrüyor nahoş,
Cenneti, cehennemi, sıratı bizlerden uzaklaştırıyorlar.

Rahmet peygamberiydi, hiddetten bir eser dahi yoktu,
Şefkatin zirvesindeydi, tevazuu her halinde yanındaydı,
Çocuklar ve hanımlar en mütehassıs olduğu konularıydı,
Kimseyi tehdit etmez, bağırmaz, Allah’tan uzaklaştırmazdı.