İki sene olacaktı neredeyse ayrılalı... İkisinde de bunun izleri, yıpranmışlıkları, zaman zaman da özgürlüğünün verdiği ince mutluluk vardı. Ama birlikte olmadan yapamıyorlardı ya yine de itiraf etmek zordu ikisi için de...
İki sene olacaktı neredeyse ayrılalı... Birkaç kez yolda birbirlerini görmüşlükleri vardı ardından gelen küçük bir baş çevirme hareketiyle; birkaç kez de diğerine görünmeden diğerini gizliden izlemişlikleri...
İki sene olacaktı neredeyse ayrılalı... Ama oturup cesaret edip bir kere konuşmuşlukları yoktu başbaşa... Bir kez aynı masada buluştu gözleri, kaçamak bakışlarla... Eski dostların hatrına düzenlenen bir yemekte...
İki sene olacaktı neredeyse ayrılalı... Yaşanmış onca güzel yılın ardından kötü bakmak istemeseler de hayat ikisini de savurmuştu... Aynı yere... Bambaşka yollardan... Ama kavuşmanın zorluğunu hep hissettiler... Farklı yollardan aynı kavşakta kesişmenin yetmediğini de...
İki sene olacaktı neredeyse ayrılalı ve artık biraraya gelip konuşmanın vakti geldi demişlerdi... Yine bir masum arkadaş toplantısıyla buluşulunacak, herkes gittikten sonra da oturulup konuşulunacaktı...
İki sene olacaktı neredeyse ayrılalı...
Bu düşünceler içinde açtı kapıyı... Gülümserken “Hoşgeldin” diyebildi... İçi yandı, sızladı derinleri, ama gülümsedi... Montunu astı delikanlının vestiyere... Salona geçildi... Eski-yeni arkadaşlar tanıştırıldı, sohbet koyulaştı... Herkeste bir gerginlik... Ee ne de olsa iki sene olacaktı neredeyse ayrılalı... Ve büyük aşıklar yanyanaydı...
Teker teker gitti misafirler... Onu misafir olarak görmedi hiç... Göremezdi de zaten... Evini ilk baktığı gün, yaptırırken, döşerken hep onu hayal etmişti içinde. Yaşarken de hep o varmış gibi hissetti zaten... Her yerinde onu gördü, arkasını her döndüğünde ensesinde hissetti nefesini... “1.63 boyunla neden 90’a 2 karyola alıyorsun?” diye sormadı kimse... Düşünmediler, hiç yatmadığı o yatağı onun için aldığını...
Teker teker gitti misafirler... İkisi kaldı salonun ortasında... Müziksetinde “Ayışığı Sonatı”... Hava kararmış, mumlar yakıldı... İkisi de sevmezdi bol ışıklı ortamları...
İki sene olacaktı neredeyse ayrılalı... Ve ilk kez başbaşa kalmışlardı... Bunun gerginliğiyle baktılar birbirlerine... Sonra söze başladı delikanlı...
İki sene olacaktı neredeyse ayrılalı... Ama zaman öyle çabuk geçti ki sohbet koyulaşınca... Eski günlerdeki gibi gülüp şakalaşabildiler bile... Günler, aylar geçmişti ama hâlâ kopmuş değillerdi... Zamana inat...
İki sene olacaktı neredeyse ayrılalı... Bir gün daha geçmişti işte... Ama bugünü ayrı günlerden saymalı mıydı? Yanyanaydılar işte... Eski günlerdeki gibi... Birbirlerine baktılar... Göz göze konuştular... Yanyanaydılar...
İki sene olacaktı neredeyse ayrılalı... Ama hâlâ birbirleri için tutuşuyorlardı... Yatağını gösterdi kız delikanlıya... Onun için aldığı 90’a 2 yatakta yatacaktı işte, tıpkı hayal ettiği gibi... Gardrobu açtı kendine bir yatak örtüsü ve battaniye çıkardı, geceliğini de aldı, kapıya yöneldi...
Dönüp baktı delikanlıya, ağzını açtı “İyi geceler” demek için; ama diyemedi... O çocuksu bakışı görünce susabildi sadece...
“Benimle uyu lütfen” dedi delikanlı... Kararını veremedi hemen... Gitti dişlerini fırçaladı, su içti, geceliğini giydi, döndü odaya, kapıyı kapattı...
“Eskiden kurduğumuz o hayallerin hatrına seninle uyuyacağım bu gece” dedi... Işığı söndürdü...
İki sene olacaktı neredeyse ayrılalı... Ama öyle bir huzurdu ki duydukları, tarifi mümkün değildi... Yangınları söndürdü, aşkı alevledi, tenleri buluşturdu, acıları hafifletti, mutluluğun dizginlerini koparttı o gece...


Sabah gözünü açtı... Yatağın diğer yarısına baktı... Bir damla aktı yanaklarından... Dün en çok beklediği misafirinin, sahibinin, evinin ve hayatının erkeğinin hiç gelmediğini hatırladı...
İki sene olacaktı neredeyse ayrılalı...