Ýnsanýn ümidini kaybettiði, kendini dünyanýn en yorgun insaný hissettiði anlar vardýr.”Her þey burada bitiyor; artýk sabýr, hayal, güç bir iþe yaramýyor. Býrakýyorum ve çekip gidiyorum!” dersiniz. Fakat aniden öyle fýrsatlar, güzellikler, sevinç kaynaklarý çýkar ki karþýnýza, baþa dönüp ayný hayallerle baþlamak hiç de zor gelmez...
Ýstanbul... Malûmunuz... Dünya þehri, aþk þehri, güzellikler diyarý denir de... Ýnsaný yorar yine de...
Trafiði, gürültüsü, kalabalýðý... Kapkaçý, otopark mafyasý, magandasý...Kirliliði, zenginliði, acizliði... Hepsi birleþince “Yeteeeerrr!!!” diye baðýrasý gelir insanýn.
Yalnýzýz hepimiz. Bu koca kalabalýðýn, on dört milyon nüfusun içinde yapayalnýzýz. Bir belediye otobüsünde, vapurda, tramvayda ya da yolda...Hepimiz kendi halimizdeyiz. Ya kulaklarýmýzda kulaklýklar ya elimizde bir kitap... Hangimiz kafamýzý kaldýrýp hiç tanýmadýðýmýz birine selam veriyor, hal hatýr soruyoruz? Veremiyoruz... Soramýyoruz...Hepimiz aklýmýzdan, yüreðimizden damlayanlarla oluþturduðumuz bir selin içinde yüzüyoruz...
Ýþte ben de geçenlerde, böyle bir ruh hali içinde, “Boðuluyorum galiba” dedim kendime. Ýçim öyle sýkýþmýþtý ki nefes alamaz, yiyemez, içemez, uyuyamaz, en önemlisi de üretemez, yazamaz oldum. Bütün þiirlerim karamsarlýk kokmaya baþladý. Hoþuma da gitmedi bu durum doðrusu...
Oturup düþündüm. Ýçimdeki boþluðu keþfettim. Bir sevgi boþluðu yaþýyordum ve en kýsa zamanda beni mutlu edecek, eski halime getirecek bir çözüm bulmalýydým. Buldum da...
Annem...
Onun kokusunu almayalý uzun zaman olmuþ, düþününce anladým.
Hemen memlekete gidip pamuk yürekli annemin varlýðýný hissetmek, kokusunu ciðerlerimin en derin yerine yerleþtirmek için planlar kurmaya baþladým.
Biletimi aldým. Atladým gittim. Haber de vermedim geleceðimi tabi... Sürpriz dediðin tam yapýlmalýydý.
Kapýyý açtýðýnda karþýsýnda beni görmek ne büyük bir þaþkýnlýktý. Gözlerini görmenizi isterdim.
Ýçeri girdim, sarýldým, öptüm, kokladým onu. Oturup çay içtik eski günlerdeki gibi. Sohbet ettik, güldük...
Gittim ve geldim.
Uçakta arkama yaslanýp gözlerimi kapattýðýmda gülümsüyordum. Altý üstü bir günümü vermiþtim bu ani geziye. Neydi içimi bu denli huzurla kaplayan þey? Aylarýmý verdiðim çalýþmalar bile bu denli rahatlatmýyordu çoðu zaman... Neydi bu giz?

Ýki bardak çay... Tek baþýna düþününce pek bir sýradan... Ama annemle ve baba evimde olunca aylarca hiçbir þeye üzülmeyecek kadar mutlu etti iþte...
Çocukluðumdaki huzurdu... Belki de memleket havasý almak... Ya da annemin yanýmda olduðuna sevinmek...
Hayat savurdu bizi buralara... Ama uzun bir aradan sonra ve þiddetli bir ihtiyaçla gelince isteklerimiz, mutluluðun en büyüðünü yaþýyoruz...