Satırlarınızda
Yalnızlığı işlerken,
Gönül mimarinizden
Ve siz istemeden,
Her geçen bir gün
Yapı taşı azalıyordu.
Azalan bu taşlar,
Gönül dünyanızda
Eksilen bu tuğlalar,
Sizden alınırken
Farkındaydınız ve çok
Etkileniyordunuz.
Çaresiz kalıyordunuz.
Feryat ediyordunuz.
Ama sadece siz
Duyuyordunuz.
Zira kimselerin üzülmesine
Gönlünüz el vermiyordu.
Zannediyordunuz ki,
Yıpranıyorsunuz.
Aslında hakikat
Hiçte öyle değildi.
Size bir direnç katıyordu.
İçselliğinizi artırıyordu.
Sizi ve melalinizi,
Evrenselliğin
Hasreti bulunan asudeliği,
Satırlarınızla yeniden
İnşa etmeye başlamıştı.
Oysa henüz yaşınız
On dokuz civarındaydı.
Mükellefliğin mesruriyet ini,
Metanetinize,
Havale ediyordunuz.
Gönlünüzün derinliğine
Vakıf olan insanlar,
Göstermiş olduğunuz gayrete,
Ve güzel hasletlerinizle
Berhudar oluyorlardı.
Ama siz belki
Yoğunluğunuzdan,
Belki garipsediğinizden,
Mesafeli duruyorsunuz.
Netliği arıyorsunuz.
Tahammülde,
Zorlanıyorsunuz.
Acı hissediyorsunuz.
Bazen düşüncelerinizden
Sıyrılmayı istiyorsunuz.
Biliniz ki siz, yüreğinizle,
Fikirlerinizle,
Nezaket ve edebinizle,
Ayalinizi yüceltiyorsunuz.
Sorunlar veya imtihanlar
Nihayetsiz olamazlar.
O zaman rahmet,
Manasızlaşır.
Nimete kavuşmanın
Bir tek yolu,
İhsan ve ihlâsta
Gayretin asıl olmasıdır.
Takva yalnızca buradadır.
Aşk bir sevdadır.
Manadır. Aşikârdır.
Can ve cananda yaşanan aşklar,
Bir vesile sebebidirler.
Ten, nesil emniyetini önceler.
Ben, iblisi günceller.
Sen manada kaybolansın.
Bilmekteyim ki bir kaygı
Seni saracak.
Ama kaygılar,
Kulluk noktasında
Manalaşacak.
Aksi takdirde.
Mana kaybolacak.
Sevgi ve sabır
Yoldaşınız olsun…