Sen ağlarken akşamın
karanlığında
Hüznünü sessizde olsa
Salıyorsun
Mekânın bir katresinde
bulunman aslolandır
Yiğit bir yüreğe sahipken
Kaçmakniye
Hapsettiğin saçların güneşe hasret
Eteklerin savrulsa bile
aldatan insandır yarından kime
Gönülden silinen her güzel
itiraf edilmese de
Aşk hissiyatındır yanılamazdı
Gönül sızısı sızar çatlaklardan
Sen haykırmaktan da kaçınsan
Sevgiye hasret yürek susuzdur
Su bulunmayan toprakta kurur
Hazırlanan her gelecek
Bilinmez ki nasıl bitecek
Meramını hapseden nice gönül
Toprakta geçen onca ömür
Canını acıtan her esen
Gülü hatırlatır birilerine
Metanetinde ki asudelik
Denkliğinde ki benliği
Değil insanların
Bülbülün dahi mertliğinedir.