Gönül bağımın kıvrımları kanlık asudeydi
Yürümeyi beceremeyen takatsiz ayaklarım
Birden doludizgin koşacak kıvama gelmişti
Kalbimin kıpırtısında bir aşkın şarkısı vardı

Sevda rüzgârının esintisine kapılan hislerim
Gençliğimin iksirine ulaşmıştı kaptırdı birden
Gelen aşk kokusuydu kendine çekti aniden
Derinliğimde ki benliğimden bir seldi giden

Anlaşılır olmak için yaşarız öyle değil mi?
Anlaşılmazlarda olmak en büyük talihsizlik
Gönlün dilinde ki akustikle, sunulan zindelik
Son demlerimin en vazgeçilmez değerindeydi

Makul karşılanmadık, anlamlı hiç bulunmadık
Gönlün fermanını canana sunamadık salındık
Bir anda hışmına uğradık öylece şaşırdık kaldık
Bir daha mı asla ağzımızı hiç açmadık kapattık

Koydum gönül bağımın kıvrımlarında sev dağımı
Kal orada gün görmeden karanlığın sessizliğinde
Kapılma rüzgârın esintisine, şiir kokusu zindeliğine
Bırakma kendini aşkın nağmesinden süzülen işvelere