Yeniden dirilmek adına gözlerimi açtığımdan
Sineme nüfuz etmiş kirlerimden arınıyordum
Ayırıyorum, akları, karaları esrarlı olanlardan
Karanlığın ok yağmurundan kurtarıyordum

Silkiniyordum silinmeyen yaranın acısıyla
Gönül çapaklarım bırakmıyordu sancısıyla
Karanlık yanlarım üşür akların ferahlığında
Buz gibi suyla sarmaş dolaş oldum bir anda

Durulmuştu zihni bedenim sendelenmekten
Karanlığa inat, ak günlerin deruni sevdasıyla
Bir adım, bir adım derken bir çocuk edasıyla
Hayatı uyumak anlayan düşünceye kahredesiye

Açtım sineyi penceremi nazar ile seyrederken
Hilkatimde ki ahenk kararmaya yüz tutmuştu
Mazi unutulur, milli haslet soldurulur olmuştu
Efrat çaresiz kalmış, millet anlamsız kılınmıştı

Üç beş kim olduğu belirsiz reziller, kepazeler
Millet adına kakar veren akıl daneler olmuşlar
Efrada korku pompalıyorlar, panik yaratıyorlar
Zavallı çulsuz biçareler, ekranlara kilitleniyorlar

Masum insanlar inanıyor, verilenlere kanıyorlar
Gözlerinin içine baka, baka elan tarihi dışlıyorlar
Kutsallarıyla, mukaddesatıyla her an alay ediyorlar
Utanmadan, arlanamadan, sıkılmadan alkış diyorlar

Ne yapsın Mehmet, Ahmet, Yavuz, Hatice Aişeler
Çaresizler, kuvvet dengesini asla elde edemezler
Bakınırlar, şaşkınlığı yaşarlar, sessizliğe çekilirler
Gecelerin enginliğinde niyaz için sabrı tercih ederler