Hasretin vecdiyle bir kement attım
Namütenahi olana bir nefes kaldım

Görünmez her şeyi cevher sandım
Her söylenene inandım aciz kaldım

Susup konuşmanın şevkine vardım
Nasılların enginliğinde sade candım

Suallerimde bocaladım naçar kaldım
Cahilliğin hengâmesinde soluklandım

Varlığımda, yokluğumu hiç aramazdım
Çaresizliği acizlere mal eder avunurdum

Zevkin envayisinden pay alır yaslanırdım
Tenimi bulunmazların cazibesine adardım

Aşktan hiç anlamaz, zahirden dem alırdım
Güzelliklerin bu olduğuna kalben inanırdım

Varlığım çekip kuvvetiydi, paramda vardı
Dünyanın bunun için yaratıldığını sanırdım

Zevk alarak yaşamayacak, sade kalacaksak
Hissiyatın kıvamından hiç anlamayacaksak

Hep yanmaktan korkup, anlamsızlaşacaksak
Bu tenler cehennemde birer olacaksa yakacak

Aşk niçin var, sevdayı kimler yaşar o zaman
Mana muhayyilesiyle şöyle düşünelim bir an

Arzı hakikate her an zikreden aşk zade yıldızlar
Aşkın aslen mana içinde yaşandığına inananlar

Nefs terbiyesinde kalanlar buna tam inananlar
Aşkın ahengiyle meşkin deruniliğinde yatanlar