bir kez daha batıyor güneş izmirin koyu maviliğinden.

bir bankın üzerinde yalnızlığım. yanlızlığıma eşlik eden soğukluğuyla bira sadece. acınası gülüşler yanaklarıma yapışmış. kurumuş göz pınarlarım.

Konak'tan bakıyor gözlerim güneşe. öylesine maviyim ki denize, şaşırıyor Karşıyaka'dan.

batıyor işte güneş. gün kendini yeniliyor. bitiyoruz, özlüyoruz... yalnızlıktan mı ileri geliyor tüm kasvetli havalar?

kefene bağlı hayatlarımızda sevinilecek bir şiir bekleriz. yarım kalan neyimiz varsa savaş açarız barış uğruna. zeytin dalına uzanır elimiz, saniyeler götürür bizi silahlara bürünürüz.

kalkarız banktan huzura yürürüz. huzurun nerede saklandığını da bilmeyiz. özlenende midir acaba? yürürüz, sakinliğimize yüz sürer feleğimiz.

kalem eşliğinde başlarız yazmaya. sonunu görerek, hissederek, silgisiz, sualsiz. cümleler yürekten dökülürken hazandır kader sayfamız.

bitti diye bir kelime bilmez kalem. hep yazar, yazar olursun dünyaya o an. anlık haykırışların olur. inlersin, derde çare yoktur. bilirsin, yine de yazmaya devam edesin gelir.

şimdi güneş batıyor. İzmir bir kez daha karanlığa gömülüyor. kararıyorum İzmirle beraber. ay ufkuna almak üzere bedeni. ışıklar teker teker yanmakta. göz boyaması hepsi. çünkü güneş yok, çünkü yapay hepsi. çünkü yoksun.

Konak'tan çıkarsın belki bir gün...