Hayat, yaþanmaya deðer mi?

Bilinmeyenden gelip, bilinmeze gidiyoruz. Doðuyoruz, öðreniyoruz, çalýþýyoruz, hissediyoruz, geliþiyoruz, yaþlanýyoruz, ölüyoruz. Neden geldik, neden gidiyoruz? Bu geliþ-gidiþ arasýndaki süreçte, veya yolculukta, bizi buraya “Getiren Ýrade”nin bizden beklediði ne? Bence ilginç olan, bu beklentinin ne olduðunu bilmemekten çok, ne beklendiði sorusunun bile ciddi biçimde düþünülmemesi.


Eflâtun bunu, “Sorgulanmayan bir hayat yaþanmaya deðmez,” diye ifade etmiþ.Anlamý olmayan bir varoluþ, veya yaradýlýþýmýzýn bir amacý olmayabileceði fikri bana uzak geliyor. Bu baðlamda, anlam arayýþýnýn akla gelen iki nedeni þunlar olabilir. Birincisi, salt bedensel bir yaþamýn, dünyaya getiriliþimizin sebebi olabileceðini yeterli ve doyurucu bulmamak. Ýkincisi, her birimizin, içimizde bulunan ilâhi özü bir þekilde hissettiðimizden, onu arama eðilimi. Burada aklýma hemen þu soru geliyor. Acaba, Ulu Yaradan’ýn bizden beklentisi ile bizlerin hayatýn anlamý konusundaki düþüncelerimiz örtüþüyor mu, örtüþmesi gerekmez mi? sorusu iþte hepimizin bu mübarek ayda kendimizi sorguya çekmemizin tam da zamaný.

Yaþamý anlamlý yapan þeylerden bir baþkasý, “kendimizden daha önemli bir amaç veya kendimizden baþka bir þey için yaþamak.” Bu, insanýn yücelmesini saðlýyor, çünkü yalnýzca kendine dönük yaþayan insan, etrafýndaki kiþileri ve olaylarý pek önemsemeyen, onlarla sadece kendisiyle baðýntýlý olduklarý ölçüde ve sürece ilgilenen bir tavýr’a sahiptir. Bu anlayýþ onlarýn çevredeki diðer varlýk ve olgularla olan iliþkisini sýnýrlar. Halbuki kiþinin dýþýna taþmasý, aþkýn yaþamasý, kendi varlýðýný büyütür, geliþtirir, böylece yaradýlýþla daha çok boyutlu, daha yoðun bir alýþveriþe girerek, ben-odaklýlýðýn sýðlýðý ve kýsýtlamasýndan kurtulur. Ýnsan bunu, bir ideale baðlanýp ona varma, veya birisine aþýk olup onun için yaþama gibi yollarla gerçekleþtirebilir. Her iki durumda da kiþi, ben-merkezli insanlara kýyasla, hayatýna çok daha fazla anlam kazandýrýr. Çünkü sevgi, sevilen kiþinin fiziksel varlýðýndan çok öteye gider. En derin anlamý onun manevî varlýðý içinde bulur. Onun yanýnda bulunmasý ya da bulunmamasý, hatta hâlâ yaþýyor veya ölmüþ olmasý, bir þekilde önemli olmaktan çýkar. Bir ülkünün peþinde koþmak da ayný deðil mi? Ülkü gerçekleþmese bile, insanýn ona eriþmek çabasýnda olmasý dahi, yaþamýna anlam vermez mi?


“Hayat, yetersiz kabullerden, yeterli sonuçlar çýkarma sanatýdýr.”
Yaþamak bir sanattýr der Yavuz Bahadýroðlu Hayatý kaba-saba yaþamak yerine, bir sanatkâr duyarlýlýðý içinde yaþamak gerekiyor…diye de eklemiþ yazýsýna Ömer Hayam diyor ki: “Saadet, kendinde olaný fark etmektir.”Her sabah aynaya bakalým: Yýlan, akrep, hatta bitki olarak yaratabilecekken, insan olarak bizi yaratmayý tercih eden Allah’a þükredecek en önemli sebebimizin insan olarak yaratýlmak olduðunu hatýrlayalým. Sadece bu bile insaný mutlu etmeye yeter.

SEVGÝYLE KALIN