Hayatımın neresinde başladı,yaptığım hataların yüzüme vuran yağmuru.Fırtınaların bedenime verdiği sancı ne zaman silinecek hayatımın, yağmur damlalarıyla ıslanmış penceresinden.
Yağmur yağıyor, salon camından sokakta kaçışan insanların korkak bakışlarını izliyorum.Sessizliğimi bozan damlalara inat olağanca sesiyle bağırıyor içimin asi benliği.Yitirdiğim, bitmeye yüz tutmuş hayallerimle konuşan damlalarda yalnızlığımın boynu bükük çocuğunu görüyorum.Sesiz hıçkırıkları tüm sokağa yayılıyor. Sonra susuyor ve yine ağlamaya başlıyor, sonra yine ve sonra yine…
Nerede tutkuların bedenime verdiği o tatlı titreme ya da
hangi düşte boğuldu hayallerini bulutlara yazan çocukluğum. Saçları rüzgarda dağılan, gülerken gözlerinde doğan güneşleri saklayamayan, suskunluğu hayata en güzel cümleleri veren o gözleri çim yeşili, yüreği büyük, kendi küçük o masum kız. Korkularına esir olmaktan hep uzakta duran o asi gençlik, sıradan bir hayatın maskesini yüzüne aldığında mı? Sildi hayallerini yıllar sonrasından.
Yağmur yağıyor ve ben içimin tüm red edişlerine karşı, korkuyorum.Dışarıda kaçışan insanlara gülerken ve bir yanım kızarken damlalardan saklanmalarına, pencerede yansıyan yüzümü görüyorum,
‘sen’ diyorum ‘ya sen kapandığın bu izbe evde korkularını kendine anlatmaktan korkan zavallı, o damlalardan korkmasan niye buradasın?
Ne sorum kaldı hayatıma soracak ne de kendime cevap vermeye kalkacak bir ben. Yine suskun yine çaresiz ve yine geçen zamana kızıp onun geçmesini izleyen zavallı insanlar kafilesine girdim anlamadan.Başlangıçlar, dönüşler, bitişler. Sonu hiç gelmeyecek bir hikayenin içinde yazılan tek kahraman ruhum. Ne zaman nerede yazılmaya başlandığını hiç bilemeyeceğim o satırların, kokum sinmiş sayfalarında hep aynı kahır, hep aynı kahır…
Hayatımın neresinde başladı, yaptığım hataların yüzüme vuran yağmuru ya da ne zaman son bulacak yağmurlara küskünlüğüm.